İSLAMİ BİLGİLER NAMAZ İLMİHAL BİLGİLERİ MEZHEP CANLI TV MÜBAREK GÜN VE GECELER HADİS NAMAZ KURAN-I KERİM DİNLEPEYGAMBERLER HAYATI NAZAR BESMELENİN FAZİLETİ CİNLER NASİH

İSLAMİ BİLGİLER NAMAZ TEFSİR ORUÇ ABDEST

Peygamberlere iman

Peygamberlere iman

Peygamberlere iman nasıl olmalı

Sual: Peygamberlere iman nasıl olmalı?

CEVAP

İmanın dördüncü şartı, Peygamberlere imandır. Amentüdeki

"Ve rüsülihi" kelimesi, "Allahü teâlânın Peygamberlerine iman

etmeyi bildirmektedir.

Peygamberlerin ilki Âdem aleyhisselam ve sonuncusu, bizim

Peygamberimiz Muhammed Mustafa sallallahü aleyhi ve sellemdir.

Bu ikisinin arasında, çok Peygamber gelmiş ve geçmiştir. Sayıları

belli değildir. Yüzyirmidört binden çok oldukları meşhurdur.

Peygamberlere iman etmek, aralarında hiçbir fark görmeyerek,

hepsinin Allahü teâlâ tarafından seçilmiş sadık, doğru sözlü

olduklarına inanmak demektir. Onlardan birine inanmayan kimse,

hiçbirine inanmamış olur.

Peygamberlik, çalışmakla, çok ibadet yapmakla, açlık ve sıkıntı

çekmekle ele geçmez. Yalnız Allahü teâlânın ihsanı, seçmesi ile

olur.

Allahü teâlâ, ilk insan ve ilk Peygamber olan Âdem

aleyhisselamdan beri, her bin senede din sahibi yeni bir Peygamber

vasıtası ile, insanlara dinler göndermiştir. Bunlar vasıtası ile,

insanların dünyada rahat ve huzur içinde yaşamaları ve ahirette de

sonsuz saadete kavuşmaları yolunu bildirmiştir. Kendileri ile yeni bir

din gönderilen Peygamberlere (Resul) denir. Resullerin büyüklerine

(Ülülazm) Peygamberler denir. Bunlar, Âdem, Nuh, İbrahim,

Musa, İsa ve Muhammed aleyhimüssalatü vesselamdır.

Sual: Meşhur olan 33 Peygamberin isimleri nelerdir?

CEVAP

Şunlardır:

Âdem, İdris, Şit, Nuh, Hud, Salih, İbrahim, Lut, İsmail, İshak,

Yakub, Yusuf, Eyyub, Şuayb, Musa, Harun, Hıdır [Hızır], Yuşa bin

Nun, İlyas, Elyesa, Zülkifl, Şemun, İşmoil, Yunus bin Meta, Davud,

Süleyman, Lokman, Zekeriya, Yahya, Üzeyir, İsa bin Meryem,

Zülkarneyn ve Muhammed aleyhimüssalatü vesselam.

Bunlardan yalnız yirmisekizinin ismi, Kur'an-ı kerimde

bildirilmiştir. Zülkarneyn, Lokman, Üzeyir ve Hıdır [Hızır]’ın,

Peygamber olup olmadıklarında ihtilaf vardır. Muhammed Masum

hazretleri 2. cilt, 36. mektupta, Hıdır [Hızır] aleyhisselamın

Peygamber olduğunu bildiren haberin kuvvetli olduğunu

yazmaktadır. 182. mektupta, Hıdır [Hızır] aleyhisselamın insan

şeklinde görülmesi ve bazı işleri yapması, onun hayatta olduğunu

göstermez. Allahü teâlâ, onun ve birçok Peygamberlerin ve velilerin

ruhlarının insan şeklinde görülmesine izin vermiştir. Onları görmek,

hayatta olduklarını göstermez, demektedir.

Âdem aleyhisselamdan, son Peygamber Muhammed

aleyhisselama kadar bütün Peygamberler, hep aynı imanı bildirmiş,

ümmetlerinden aynı şeylere iman etmelerini istemişlerdir. Yahudiler,

Musa aleyhisselama inanıp, İsa aleyhisselama ve Muhammed

aleyhisselama inanmazlar. Hıristiyanlar, İsa aleyhisselama inanıp,

Muhammed aleyhisselama inanmazlar. Müslümanlar ise, bütün

Peygamberlere inanırlar.

Peygamberlerin isimleri

Sual: Peygamberlerin isimlerini ezbere bilmek şart mıdır?

CEVAP

Hayır, ezberlemek şart değildir. Ancak Kur’an-ı kerimde

bildirilenlerden biri söylenince, Mesela (Nuh aleyhisselam veya

Âdem aleyhisselam peygamber mi?) denince, (Evet, peygamber)

demek gerekir. Bazı âlimlere göre, bunları bilmemek günah olur.

Ezbere bilmemenin mahzuru olmaz.

Peygamberlerin sıfatları

Sual: Peygamberlerin sıfatları nelerdir?

CEVAP

Her Peygamberde şu sıfatların bulunduğuna inanmak lazımdır:

1- Emanet: Her Peygamber, emindir.

2- Sıdk: Dinde ve diğer meselelerde sadık ve doğrudurlar.

Yalandan uzaktırlar.

3- Tebliğ: Peygamberler, Allahü teâlânın emir ve yasaklarının

hepsini ümmetlerine bildirirler.

4- Adalet: Adildirler. Zulümden uzaktırlar.

5- İsmet: Büyük ve küçük günahtan uzaktırlar. Günah

şeklindeki şeyler, ister Kur'an-ı kerimde olsun, ister sahih hadislerde

olsun tevil edilip yakışan mana verilir. Peygamberlikleri bildirilmeden

önce de, bildirildikten sonra da hiç günah işlemezler. İnsanlardan,

masum, günahsız olan, yalnız Peygamberlerdir.

6- Fetanet: Bütün Peygamberler, diğer insanlardan daha

akıllıdırlar.

7- Emn-ül azl: Hiçbiri Peygamberlikten azl olmaz. (Feraid-ül

fevaid)

Peygamberleri ve Kitapları inkâr

Sual: (Allah’a inanıyorum, ama Peygamberlere ve Kitaplara

inanmıyorum) diyen kimse müslüman mıdır?

CEVAP

İmanın şartı altıdır. Birini inkâr eden müslüman olamaz.

Her şeyi hikmetli yaratan Allah, insanları başıboş mu bırakır?

Onların nasıl hareket edeceğini elbette bildirir. Peygamberleri

vasıtası ile kitaplar göndererek, neleri yapıp neleri yapmamak

gerektiğini bildirmiştir. Peygamberleri inkâr, Allah’ı inkâr olur.

Peygamberler, Allah’ın emirlerini noksansız bildirmişlerdir. Her

şeye gücü yeten Allahü teâlâ, gelecekte olacak [yani yaratacağı]

şeyleri de bildiği için emrini değiştirecek, yanlış iş yapacak kimseleri

Peygamber olarak gönderir mi? Hâşâ Allah’ın emirlerini

değiştirseler, yanlış şeyler söyleseler, her şeye gücü yeten Allahü

teâlâ buna mani olmaz mı? Her vasfını bildiği, en güvenilir insanları

Peygamber yaparak göndermiştir. Allahü teâlâ, Peygamber

yapacağı kimselerin durumunu, onları yaratmadan önce de

biliyordu.

Allahü teâlâ, (Ben insanları bana ibadet etmeleri için

yarattım) buyuruyor. Peygamberler, kitaplar göndermeseydi, biz

Allah’a nasıl ibadet edecektik? Bir kimsenin Allah’a inanıp da Onun

Peygamberlerine inanmaması, o kimsenin normal olmadığını

gösterir.

Her yere Peygamber gönderilmiştir

Sual: Peygamberler niçin hep Arabistan’dan çıkmıştır? Neden

Avrupa ve Uzakdoğu gibi yerlere Peygamber gelmemiştir?

CEVAP

Dünyanın her tarafına, her şehrine Peygamber gönderilmiştir.

Ancak bunlara inanan hiç olmadığı veya çok az olduğu için

Peygamber gelmemiş zannedilmektedir.

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:

(Eski zamanlarda, bütün dünyada Peygamber gönderilmedik

yer kalmamış gibidir. Hatta, bundan en mahrum zannedilen,

Hindistan’da bile, Hindlilerden Peygamber gönderilmiştir. Bu

şehirleri sayabilirim. Hatta köylere kadar Peygamber gönderilmiştir.

Fakat deli diyerek alay ediyor, inanmıyorlardı. Azgınlıkları artınca

Allahü teâlâ da onları helak ediyordu. Bir müddet sonra başka

Peygamber gönderiyor, ona da böyle yapıyorlardı. Hindistan’da

böylece yıkılmış şehir harabeleri çoktur.) [1/259]

[Dağda, ormanda, mağarada veya çölde yaşayıp da dinden

haberi olmayan kimseler, imanlı olmadıkları için Cennete girmezler.

Allah’ı, Cenneti, Cehennemi duymadığı ve inkâr etmediği için

Cehenneme de girmezler. Dirildikten sonra hesaba çekilip, varsa

günahları kadar mahşer yerinde azap çekeceklerdir. Herkesin hakkı

verildikten sonra, bütün hayvanlar gibi, bunlar da yok edilecekler, bir

yerde sonsuz kalmayacaklardır. (Mektubat-ı Rabbani, Feraid-ül

fevaid, Tac)

Dağda, çölde yaşayıp da Peygamberleri işitmemiş olana Şahikul-

cebel denir. Bunlar mazurdur. Peygamber gelmemiş

hükmündedir. Bunların, Peygamberlere inanmaları, emrolunmadı.

Bunlar için Kur'an-ı kerimin İsra suresinin on beşinci âyetinde,

(Peygamber göndermeden önce, azap yapmayız) buyuruldu.

(İsbat-ün-nübüvve)]

Peygamberlerin faydası

Sual: Peygamberlerin insanlığa ne faydası olmuştur?

CEVAP

Bu soru, (Aklın, insanlara ne faydası var?) demekten daha

yanlıştır. Aklın faydalarını, akılsızlığın zararlarını herkes bilir. Akıl

çok önemli iken, o da tek başına doğruyu bulamaz.

Ahiret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip beğenmediği şeyler,

akılla bilinemez. Eğer bunlar akılla doğru olarak, bilinebilseydi,

sayısız Peygamberin gönderilmesine lüzum kalmazdı.

Tarih incelenirse, insanların kendi başlarına gittiklerinde, hep

yanlış yollara saptıkları görülür. İnsan, kendini yaratan büyük kudret

sahibinin var olduğunu, aklıyla düşündü ise de, ona giden yolu, yani

hakkı, doğruyu bulamadı. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:

(Allahü teâlâ, kendi varlığını ve sıfatlarını, bizim gibi âciz

insanlara, bu büyük Peygamberleri ile haber verdi. İnsanlara, dünya

ve ahirette, faydalı olan şeyleri, zararlılarından, bunların aracılığıyla

ayırdı. Peygamberler gönderilmeseydi, akıl, Allah’ın varlığını

anlayamaz, Onun büyüklüğünü kavrayamazdı. Nitekim kendilerini

akıllı sanan eski Yunan filozofları, Allahü teâlânın varlığını

anlayamadılar. Her şeyi zaman yapıyor sandılar. Demek ki, insan

aklı, bu büyük nimeti anlayamaz. Peygamber olmadıkça, bu sonsuz

saadete kavuşamaz.)

Peygamberler gönderilmeseydi, insan, insanlığını dahi

bilemezdi, ne aile hayatını, ne de toplum hayatını bilebilir, hayvanlar

gibi yaşarlardı. Şimdi, dünyada bozuk dinlerde bile, evlilik hayatı,

aile hayatı, insan ve hayvan hakları var. Bunlar, peygamberlerden

öğrenilmişti.

İnsanlara neyin faydalı veya neyin zararlı olacağını, ancak

Allahü teâlâ bilir. İnsanların dünyada ve ahirette rahat etmeleri için,

neye, nasıl inanmaları, ne yapmaları ve nelerden sakınmaları lazım

olduğunu bildirmek için Peygamberlerini göndermiştir.

Bütün Peygamberler, akılla bulunacak dünya işlerine

dokunmayıp, yalnız bunları araştırmak, bulup faydalanmak için

çalışmayı emretmiş, kendileri dünya işlerinden her birinin insanları

ebedi saadete ve felakete nasıl sürükleyebileceklerini anlatmış ve

Allahü teâlânın beğendiği ve beğenmediği şeyleri açıkça

bildirmişlerdir. (S. Ebediyye)

Sual: (Peygamber hepimizden üstündür. Bu üstünlüğü,

çalışmasıyla elde etmiştir) deniyor. İnsan çalışmakla peygamber

olabilir mi?

CEVAP

Peygamberlik; çalışmakla ve çok ibadet yapmakla ele geçmez.

Yalnız Allahü teâlânın ihsanı, seçmesi ile olur. İmam-ı Rabbani

hazretleri buyuruyor ki:

Peygamberlik kemalleri, ancak Allahü teâlânın ihsanıyla hâsıl

olur. Çalışmakla, uğraşmakla, bu büyük nimet ele geçemez. Hiçbir

gayret, bu büyük nimeti ele geçiremez, Hiçbir riyazet ve mücahede,

bu yüksek nimete kavuşturamaz. Evliyalık böyle değildir. Bunların

başlangıcı elde edilebilir. Riyazet ve mücahedeyle hâsıl olabilir. Pek

az kimseyi, çalışmadan, uğraşmadan da, vilayet nimetine

[Evliyalığa] kavuşturabilirler. Vilayet, Fena ve Beka demektir. Fena

ve Beka da, Allahü teâlânın ihsanıdır. Çalışarak, başlangıçları elde

edildikten sonra, Allahü teâlâ, dilediğini, Fena ve Beka nimetini

ihsan ederek şereflendirir. O Serverin Peygamber olduğu

bildirilmeden önce ve ondan sonra mücahedeler yapması, bu

nimete kavuşmak için değildi. Başka faydalar içindi. Hesabın az

olması, insanlıkla yapılan yanlışlıkların giderilmesi, derecelerin

yükselmesi, yiyip içmesi olmayan melekle konuşmakta edebi

gözetmesi, Peygamberlik makamında lazım olan harikaların,

mucizelerin çok olması gibi incelikler içindi. Peygamberler bu

nimete, aracısız olarak kavuştu. Peygamberlerin Eshabı, onlara

uydukları için, varis oldular. Peygamberlerinin aracılığıyla bu nimetle

şereflendiler. Peygamberlerden ve Eshabından sonra çok az kimse,

bu nimetle şereflendi. Başkasına da, uymakla, varis olmakla bu

nimet ihsan edilebilir. (1/301)

Peygamberler en büyük rehberlerdir

Sual: İnsan, kendi başına doğru yolu bulabilir ve Allah’ı

tanıyabilir mi?

CEVAP

Tarihi inceleyecek olursak, insanların, önlerinde Allahü teâlânın

gönderdiği bir rehber olmadan kendi başlarına gittiklerinde, hep

yanlış yollara saptıklarını görürüz. İnsan, kendisini yaratan büyük

kudret sahibinin var olduğunu, aklı sayesinde anladı. Fakat ona

giden yolu bulamadı.

Peygamberleri işitmeyenler, yaratıcıyı önce etraflarında aradı.

Kendilerine en büyük faydası olan güneşi, yaratıcı sandılar ve ona

tapmaya başladılar. Sonra, büyük tabiat güçlerini, fırtınayı, ateşi,

kabaran denizi, yanardağları ve benzerlerini gördükçe bunları

yaratıcının yardımcıları zannettiler. Herbiri için bir suret, alamet

yapmaya kalktılar. Bundan da putlar doğdu. Böylece, çeşitli putlar

zuhur etti. Bunların gazabından korktular ve onlara kurbanlar

kestiler. Hatta, insanları bile bu putlara kurban ettiler. Her yeni

hadise karşısında, putların miktarı da arttı. İslamiyet zuhur ettiği

zaman Kâbe-i muazzamada 360 put vardı.

Kısacası insan, bir, ezeli ve ebedi olan Allahü teâlâyı kendi

başına bir türlü tanıyamadı. Bugün bile güneşe ve ateşe tapanlar

vardır. Bunlara şaşmamalıdır! Çünkü, rehbersiz, karanlıkta doğru yol

bulunamaz. Kur'an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:

(Biz, Peygamber göndererek bildirmeden önce azap yapıcı

değiliz.) [İsra 15]

Allahü teâlâ, kullarına verdiği akıl ve düşünme kuvvetinin nasıl

kullanılacağını onlara öğretmek ve kendi birliğini onlara tanıtmak ve

iyi işleri fena, zararlı işlerden ayırmak için, dünyaya Peygamberler

gönderdi. Peygamberler beşeri sıfatlarda bizim gibi insandır. Onlar

da yer, içer, uyur ve yorulur. Diğer insanlardan farkları, zekâ ve

muhakeme kuvvetlerinin çok üstün olması, tertemiz ahlaklı ve Allahü

teâlânın emirlerini bize tebliğ edecek bir güçte bulunmalarıdır.

Peygamberler en büyük rehberlerdir.

Nimetlerin ihsanların en büyüğü

Sual: Allah’ın en büyük ihsanı hangisidir?

CEVAP

Allahü teâlânın, insanlara olan nimetlerinin, ihsanlarının en

büyüğü, Peygamberler göndermesidir. Peygamberler göndererek,

razı olduğu ve razı olmadığı şeyleri bildirmiştir. Peygamberler, fen

bilgilerini öğretmediler. (Bunları akıl ile araştırınız, bulunuz,

faydalı işlerde kullanınız) dediler. Kendileri de, kendi zamanlarında

bilinen fen vasıtalarını yaptılar ve kullandılar. Daha fazlasını ve

yenilerini yapmakla uğraşmadılar. Bunları yapmayı başkalarına

bıraktılar. Kendileri, Allahü teâlânın bildirdiği dini yaymaya,

öğretmeye uğraştılar.

Eshab-ı kiram, bir gün Peygamber efendimize sordu:

- Yemen’e gidenlerimiz, orada hurma ağaçlarını, başka türlü

aşıladıklarını ve daha iyi hurma aldıklarını gördük. Biz Medine’deki

ağaçlarımızı babalarımızdan gördüğümüz gibi mi aşılayalım, yoksa,

Yemen’de gördüğümüz gibi aşılayıp da, daha iyi ve daha bol mu

elde edelim?

Resulullah efendimiz, bunlara şöyle diyebilirdi:

(Biraz bekleyin! Cebrail aleyhisselam gelince, ona sorar, anlar,

size bildiririm) veya, (Biraz düşüneyim. Allahü teâlâ, kalbime

doğrusunu bildirir. Ben de, size söylerim.)

Fakat böyle demedi ve şöyle buyurdu:

- Tecrübe edin! Bir kısım ağaçları, babalarınızın usulü ile,

başka ağaçları da, Yemen’de öğrendiğiniz usul ile aşılayın!

Hangisi daha iyi hurma verirse, her zaman o usul ile yapın!

Yani fennin esası olan tecrübeye güvenmeyi emir buyurdu.

Kendisi meleklerden anlar veya mübarek kalbine elbette doğar idi.

Fakat, dünyanın her tarafında, kıyamete kadar gelecek

Müslümanların, tecrübeye, fenne güvenmelerini işaret buyurdu.

Eğer Peygamberler gönderilmeseydi, akıl, Allah’ın varlığını

anlayamaz, Onun büyüklüğünü kavrayamazdı. Nitekim, kendilerini

akıllı sanan eski Yunan filozofları, Allahü teâlânın varlığını

anlayamadılar, Yaratanı inkâr ettiler. Nemrut ve Firavun gibi birçok

kimse de, ilahlık iddiasında bulunmuştu. Demek ki, insanların kısa

akılları, bu en büyük nimeti anlayamıyor, Peygamberler

bildirmedikçe, sadece akılları ile bu sonsuz saadete kavuşamıyor.

İslamiyet’te aklın ermediği şeyler çoktur. Fakat, akla uymayan

bir şey yoktur. Ahiret bilgileri ve Allahü teâlânın beğenip

beğenmediği şeyler ve Ona ibadet şekilleri, eğer aklın çerçevesi

içinde olsalardı ve akıl ile doğru olarak, bilinebilselerdi, binlerce

Peygamberin gönderilmesine gerek kalmazdı. İnsanlar, dünya ve

ahiret saadetini kendileri görebilir, bulabilirdi ve Allahü teâlâ, hâşâ

Peygamberleri boş yere ve lüzumsuz göndermiş olurdu. Hiçbir akıl,

ahiret bilgilerini bulamıyacağı, çözemiyeceği içindir ki, Allahü teâlâ,

her asırda dünyanın her tarafına, Peygamber göndermiş ve en son

ve kıyamete kadar değiştirmemek üzere ve bütün dünyaya,

Peygamber olarak, Muhammed aleyhisselamı göndermiştir.

Bütün Peygamberler, akıl ile bulunacak dünya işlerine

dokunmayıp, yalnız bunları araştırmak, bulup faydalanmak için

çalışmayı emir ve teşvik buyurmuş, kendileri dünya işlerinden her

birinin, insanları ebedi saadete ve felakete nasıl

sürükleyebileceklerini anlatmış ve Allahü teâlânın beğendiği ve

beğenmediği şeyleri açık olarak bildirmişlerdir.

Peygamber gönderilmeseydi

Sual: Peygamberler olmasaydı insan, Allah’a nasıl ibadet

edileceğini, nasıl şükredeceğini bilebilir miydi?

CEVAP

İnsanları var eden ve varlıkta kalabilmeleri için gereken her

nimeti gönderen, Allahü teâlâdır. İyilik edene şükretmek gerektiğini

herkes bilir. Allahü teâlânın nimetlerine nasıl şükredileceğini bilmek

için de, yine Peygamberler "aleyhimüssalevatü vetteslimat" gerekir.

Onların bildirmediği şükür ve saygı, Ona layık olmaz. Ona nasıl

şükür olunacağını, insan bilemez. Ona karşı saygısızlık olan bir

şeyi, şükretmek ve saygı sanabilir. Şükredeyim derken, saygısızlık

yapabilir. Allahü teâlâya nasıl şükredileceği, ancak Peygamberlerin

bildirmeleri ile anlaşılır.

Evliyanın kalblerine doğan (İlham) denilen bilgiler de,

Peygamberlere uymakla hasıl olmaktadır. İlham, akıl ile hasıl

olsaydı, yalnız akıllarına uyan eski Yunan felsefecileri yoldan

sapmazlardı. Allahü teâlâyı herkesten iyi anlarlardı. Halbuki, Allahü

teâlânın ve Onun üstün sıfatlarının varlığını anlamakta, insanların

en cahilleri, bu felsefecilerdir. Bunlardan birkaçı, Peygamberlerden

işiterek ve mümin olan tasavvufculardan görerek, riyazet ve

mücahede yapmış, nefslerine sıkıntı vererek onu parlatmışlar,

böylece birkaç şey bulabilmişler ise de nefsin safasının,

parlatılmasının ve bu yoldan ele geçenlerin sapıklık olduğunu

anlayamamışlardır.

Kalbi parlatmak, temizlemek gerekir. Kalb temizlendikten sonra,

nefs temizlenmeye başlar. Nurlar önce temiz kalbe girer. Kalb

temizlenmeden nefsi parlatmak, gece düşmanın yağma yapması

için, ona ışık yakmaya benzer. Nefsin yardım ettiği düşman, İblistir.

Evet, açlıkla, nefsin istediklerini yapmamakla, ona sıkıntı vermekle

ve akıl ile aramakla da, doğruya ve saadete kavuşulabilir. Fakat, bu

ancak Peygamberlere ve bunların Allahü teâlâdan getirdiklerine

inandıktan sonra mümkün olabilir. Çünkü Peygamberlerin her sözü,

yanılmayan meleklerle bildirilmiştir. Bu bilgilere, şeytan düşmanı

karışamaz.

Bu büyüklere uymayanlar ise, şeytanın aldatmasından

kurtulamazlar. Felsefecilerin büyüklerinden olan Eflatun, İsa

aleyhisselamın zamanında bulunmak şerefine kavuşmuştu. Fakat,

kaba cahillik yaparak, kendisinin kimseden bir şey öğrenmeye

ihtiyacı olmadığını sandı. O yüce Peygamberin "aleyhissalevatü

vetteslimat" bereketlerinden mahrum kaldı.

Peygamberler günah işlemez

Sual: Peygamber günah işlemez mi yani masum mudur?

CEVAP

Masum olmak, kusursuz ve günahsız olmak, Peygamberlere

mahsustur. (Merec-ül-bahren)

Her Peygamber, büyük küçük her günahtan masumdur. (Riyadün-

nasıhin)

Peygamberler günah işlemekten masumdur, temizdir, günah

işleyemezler. (Mekt. Rabbani 2/44)

İmam-ı Gazali hazretleri, Ravda-tüt-talibin isimli eserinde

buyuruyor ki:

(Resulullah, icma ile büyük-küçük günahlardan ve mekruh

işlemekten uzaktır. Unutmaktan, gafletten, verdiği haberlerde hata

edip yanılmaktan da uzak olduğu icma ile sabittir.

Tebliğ ettiği sözlerde yanılmasının caiz ve mümkün olması,

üzerinde durmayıp derhal farkına varması şartı iledir. Bu da icra

ettiği şeydeki hikmetleri bilmeyi ve ona tâbi olmayı ve unutmanın

faydasını bildirmek içindir. Resulullahın bu husustaki yanılma haline

sebep, ilmin anlatılması ve dinin açıklanmasıdır. Nitekim hadis-i

şerifte, (Ben hiçbir hususta unutup yanılmam. Böyle bir şey vaki

olursa, bu sadece bildirmek istediğimi açıklamam içindir)

buyuruldu. Bu durum, onun için bir noksanlık değil, bilakis tebliği

genişletmek ve nimeti tamamlamak içindir. Fakat bir tebliğde

bulunmak, fiillerindeki hükümleri açıklamak, dini emirleri bildirmek ve

kalbine gelen vahiy haberlerini anlatmak maksadı bulunmayan

hususlarda bütün mutasavvuflar ve kalb ilmine sahip âlimler,

yanılmanın, unutmanın, gaflet ve gevşekliğin imkansız olduğunu

bildirmişlerdir.

Kadı İyad hazretleri, Şifa-i şerif isimli kitabında buyuruyor ki:

(Küçük günahları Peygamberlere caiz görenler, bu cevazlarına

birçok âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerin zahirlerini delil olarak

almaları, büyük günahları caiz görmeye, icmayı parçalamaya ve

müslüman kimsenin söyleyemeyeceği şeyleri söylemeye sevk

etmiştir.)

Bütün bu nakillerden anlaşılacağı üzere, Peygamberler küçük,

büyük günah işlemezler. Peygamber Zelle işleyebilir. Zelle ise

günah değildir. En efdali ve en evlayı yapmayıp, fadılı, yani fazileti

tercih etmektir. (Riyad-ün-nasıhin)

Fetih suresinde Peygamber aleyhisselama hitaben (Allah senin

geçmiş ve gelecek günahlarını affetti. Üzerindeki nimetini

tamamladı ve seni doğru yola iletti) buyurulan bu âyet-i kerimede,

Allahü teâlâ, Resul-i ekremini her türlü ayıplardan teberri ve Onun

ismetini, günahsızlığını beyan buyurmaktadır (Şifa-i şerif)

Bazı âlimler de bu âyet-i kerimeyi şöyle açıklamışlardır:

(Allahü teâlâ, seni geçmişte ve gelecekte günah işlemekten

korudu.)

Günah işlemekten korunmuşlardır

Sual: Bekara suresinin 128. âyetinde, İbrahim ve İsmail

Peygamberin, “Ya Rabbi, tevbemizi kabul et” diye dua ettikleri

bildiriliyor. Taha suresinin 121. âyetinde, (Âdem Rabbine asi oldu)

deniyor. Kasas suresinin 15. âyetinde Hazret-i Musa’nın kavga

eden iki kişiden birini öldürdüğü, 16 âyette ise Hazret-i Musa’nın (Ya

rabbi ben kendime zulmettim, beni affet) dediği ve Kehf suresinin

74. âyetinde, Hazret-i Musa’nın arkadaşının suçsuz bir çocuğu

öldürdüğü bildiriliyor. Bütün bunlar Peygamberlerin günah işlediğini

göstermiyor mu?

CEVAP

Kur’an meallerinden din öğrenilmez. Aksine böyle yanlış

düşüncelere sahip olunabilir. Din ancak doğru yazılmış ilmihallerden

öğrenilir.

Allahü teâlâ, Peygamberleri, Peygamberlikten önce de, sonra

da günah işlemekten korumuştur. (Nuhbet-ül-Leali)

Peygamberler nübüvvetten [Peygamberlikten] önce de günah

işlemekten korunmuştur. (Kadı Iyâd / El- Millet-ül Meşhure)

İbrahim ve İsmail aleyhimüsselam ile ilgili âyetin meali şöyledir:

([İbrahim ve İsmail dedi ki:] Ey Rabbimiz, bizi Müslümanlıkta

sabit kıl. Soyumuzdan da Müslüman bir ümmet yetiştir. Bize

menasiklerimizi [Haccın usullerini] öğret. Tevbemizi kabul et.

Çünkü tevbeleri daima kabul eden, merhametli olan ancak

sensin.) [Bekara 128]

Peygamberler, günah işlemekten masumdur. Hazret-i İbrahim

ile Hazret-i İsmail, Kâ’beyi yaptıktan sonra bu yerlerde daha çok

duanın ve tevbenin kabul edileceğini öğretmek için böyle dua

etmişlerdir. Bu, bizim masumiyetimizi [günah işlemeyişimizi]

devamlı kıl demektir. (Kurtubi)

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:

Dostların günahını, düşmanların günahları gibi sanmamalı.

(İyilerin, iyilik sandıkları şeyleri, dostlar, günah bilir) buyuruldu.

Bunların günah ve kusurları olsa da, başkalarının günahları gibi

değildir. Yanılmak ve unutmak gibidir. Niyet ederek, karar vererek

yapılmış değildir. Taha suresinin, (Âdem unuttu, azim ile, karar ile

yapmadı) mealindeki 115. âyet-i kerimesi bunu bildiriyor.

Demek ki Hazret-i Âdem günaha azmetmedi. Kasten yapmadı,

unutup yanılarak yaptı. Bunun için de affa uğradı. Ama İblis kararla,

azimle yaptı ve ebedi lanetlendi. İkisinde de emre muhalefet var;

ama birinde unutmak ve yanılmak, ötekinde azim ve karar var.

Hazret-i Musa’nın Kıpti’yi öldürmesi hakkında Tefsir-i

Kurtubi’de bildirilen malumat şöyledir:

1- Hazret-i Musa, o zaman 12 yaşında idi.

2- Kavgayı aralamak için iki kişinin arasına girdi. Kıpti hafif

itelemekle düşüp öldü.

3- Bu işte Hazret-i Musa’nın öldürmek için bir kastı yoktu,

yanlışlıkla yani kazayla bu olay meydana geldi. Buna rağmen

Hazret-i Musa yine de Allahü teâlâdan af diledi. Allah da onu affetti.

Hazret-i Musa’nın yanındaki Hızır aleyhisselamın günahsız

çocuğu öldürmesi ise Allah’ın emri ile idi. Çocuk büyüyünce kâfir

olacağı ve ailesine zulmedeceği bildirildiği için, yerine hayırlı bir

evlat vermesi için o çocuk öldürülmüştü. Bunda Hazret-i Hızır’ın bir

suçu yoktur.

Peygamberler aya güneşe tapmaz

Sual: Bütün Peygamberlerin Peygamberlikleri bildirilmeden

önce de, günah işlemedikleri malum iken, neden meallerde, Hazret-i

İbrahim’in, yıldıza, aya ve güneşe "Bu benim Rabbim" dediği yazılı?

CEVAP.

Hiçbir Peygamber, Peygamberliğini tebliğ etmeden önce de

günah işlemez, hele Allahü teâlâya şirk koşmaz. Müşrikler gibi

(Güneş benim Rabbim) demez. Kur’an-ı kerimde mealen

buyuruluyor ki:

(İbrahim ne Yahudi, ne de Hıristiyandı. O gerçekten Allah’ı

tanıyan doğru bir müslümandı. Müşriklerden de olmadı.) [Al-i

İmran67]

(Andolsun ki bundan önce, İbrahim’e de rüşdünü

[büluğundan önce hidayeti] verdik. [Onun buna ehil ve müstahak

olduğunu] biliyorduk.) [Enbiya 51]

Bu âyet-i kerimeler de İbrahim aleyhisselamın büluğundan önce

de hidayet üzere olduğunu göstermektedir. (Beydavi)

Durum böyle iken, İbrahim aleyhisselamın yıldıza, aya ve güneş

taptığını söylemek, Kur’an-ı kerimdeki ifadeleri anlamamak

demektir. Hemen bütün tercüme ve meallerde, yıldız, ay ve güneş

için (Bu benim Rabbim) diye yazılmıştır. Hiçbir açıklama

yapılmamıştır. Bu bakımdan Kur’an-ı kerim tercümelerinden fıkıh,

akaid gibi ilimler öğrenilmez.

Tefsir-i Mazharide, Enam suresinin 76-79. âyetlerinin

açıklaması şöyledir:

İbrahim aleyhisselam, yıldızları, ay ve güneş gösterip Bu mu

benim Rabbim diyerek bunlara tapanları ilzam etmek [susturmak]

istemiştir. Beydavi tefsirinin Şeyhzade haşiyesinde de böyle

bildirilmektedir.

Tibyan’da (Acaba Rabbim bu mu?) şeklinde tercüme yapılmış.

Bu ifadede bile şüphe var. Ancak tefsirlerden aldığı dört açıklama

şöyledir:

1- İbrahim aleyhisselam, müşriklerin cehaletlerini bildirmek için

böyle söylemiştir.

2- Müşriklerin yaptıkları şeyleri başlarına kakmak, doğruyu

öğretmek için (Bunun gibi şeyden hiç Rab olur mu, bu mu benim

Rabbim) demek istemiştir.

3- Müşriklerin aleyhine hüccet için, (Sizce benim Rabbim bu ha)

demek istemiştir.

4- (Kavmim Rabbimin bu olduğunu söylüyor) demek istemiştir.

Bu dört açıklama da Hazret-i İbrahim’in; yıldız, ay ve güneş için

(Bu benim Rabbim) demediğini, yani müşriklerden olmadığını açıkça

göstermektedir. Ay veya güneş için Bu benim Rabbim demek şirktir.

Halbuki Peygamberler, şirk değil, günah bile işlemezler. (Feraid)

Bekara suresinin, (İbrahim, “ya Rabbi, ölüleri nasıl dirilttiğini

bana göster” dediğinde, Rabbi “İnanmıyor musun” dedi.

İbrahim, inanıyorum ama, kalbimin tatmin olması için görmek

istedim, dedi) mealindeki 260. âyetinden dolayı da bazı sapıklar,

(Hazret-i İbrahim, Allah’ın yaratmasından şüphe ediyordu) diyorlar.

Halbuki yukarıdaki âyetlerde, İbrahim aleyhisselamın, büluğundan

önce de rüşd sahibi doğru bir müslüman olduğu açıklanmıştı. Buna

rağmen böyle söylemek, cahillik değil ise, art niyettir.

Hazret-i İbrahim’e bu çeşit saldırılar olduğu gibi, İslam’ın iki göz

bebeğinden birisi olan Hazret-i Ömer’e de İbni sebeciler, (Ömer

Hudeybiye’de, Resulullahın Peygamberliğinden şüphe etmişti)

diyebiliyorlar. Orada da, Hazret-i Ömer aynen, Hazret-i İbrahim gibi,

Allah ve Resulüne olan teslimiyetini bildirmek için, (Ya Resulallah

sen Allah’ın Peygamberi değil misin? Biz hak, kâfirler bâtıl yolda

değil mi?) mealindeki sözlerinden dolayı ona saldırıyorlar. Hazret-i

Ömer, (Ya Resulallah, (Sen elbette Allah’ın resulüsün, bizim

yolumuz elbette hak, kâfirler elbette bâtıl yoldadır. Zahiren

aleyhimize görünen bu anlaşmada asla dinden taviz verilmemiştir)

demek istediğini bütün Ehl-i sünnet âlimleri bildirmektedir. (Kurretül-

ayneyn)

Kur'an tercümesi denilen kitapların ne kadar yanlış ve zararlı

oldukları buradan da anlaşılmaktadır. Kelam, fıkıh ve tasavvuf gibi

lüzumlu bilgileri Kur'an tercümesi denilen kitaplardan öğrenmemiz

mümkün değildir. Hatta muteber tefsirlerden bile anlamamız

mümkün olmaz. Lüzumlu bilgileri, nakli esas alan ilmihallerden

öğrenmemiz gerekir.

Peygamberler masumdur

Sual: Bütün peygamberlerin günah işlemediği bildiriliyor. Âdem

aleyhisselamın yasak meyveden yemesi günah değil mi?

CEVAP

Evet, peygamberler günah işlemez. Zelle işleyebilirler. Zelle,

doğrular içinde, en doğruyu bulamamak demektir. Âdem

aleyhisselam, kasten yasak meyveden yemedi. Unutarak yediği için

mazur görüldü. Taha suresinin, (Âdem unuttu, azimle, karar ile

yapmadı) mealindeki 115. âyet-i kerimesi Âdem aleyhisselamın

mazur olduğunu, günahsız olduğunu göstermektedir. Âdem

aleyhisselamın mazur olduğu şu hadis-i şerifle de bildirilmektedir:

(Âdem aleyhisselam ile Mûsa aleyhisselam, Rableri

nezdinde münazara ettiler ve Âdem aleyhisselam, Mûsa

aleyhisselama galip geldi. Mûsa aleyhisselam dedi ki:

— Sen o Âdem’sin ki, Allahü teâlâ, seni iki eli ile [vasıtasız

olarak] yarattı ve sana ruhundan üfledi, melekleri sana secde

ettirdi ve seni cennete yerleştirdi. Sonra da sen bir hatan

sebebiyle, insanları yeryüzüne indirdin.

Âdem aleyhisselam ona dedi ki:

— Sen o Mûsa’sın ki, Allahü teâlâ seni Peygamber seçtiği

gibi, kendisi ile konuşmana izin verdi. Sana her şeyin

açıklanmasını ihtiva eden kitabı verdi. Onunla konuşmak, Ona

yalvarmak suretiyle seni kendisine yanaştırdı. Şu halde benim

yaratılmamdan ne kadar önce Tevrat’ı yazdığını gördün değil

mi?

— Evet gördüm. Kırk yıl önce.

— Ya Musa, şu halde orada Âdem hata etti yazısını da

gördün mü?

— Gördüm.

— Allah’ın beni yaratmasından kırk yıl önce işleyeceğimi

yazdığı işi yapmam üzerine beni nasıl suçlarsın ki?

Âdem aleyhisselam böylece Mûsa aleyhisselama galip

geldi.) [Buhari, Müslim]

Resulullah'ı yalanlamak

Sual: (Allah'ın dediklerini inkâr etmek küfür olduğu gibi,

Resulünün bildirdiklerini de inkâr etmek küfür olur) deniyor. O

da insan değil mi? Yanlış söylemez mi?

CEVAP

İman, Resul-i Ekrem efendimizin Allahü teâlâ tarafından,

Peygamber olarak, bütün insanlara getirdiği ve bildirdiği emirlerin

hepsine itimat ve itikat etmektir. Hepsini beğenip kabul etmektir. Bu

emirlerin, bilgilerin herhangi birine inanmamak veya şüphe etmek

küfürdür. Çünkü Resule inanmamak veya itimat etmemek, Resule

yalancı demek olur. Yalancılık kusurdur. Kusuru olan kimse,

peygamber olamaz. (S. Ebediyye)

Bir âyet-i kerime meali şöyledir:

(O [Resulüm], kendisine vahyedilenden başkasını

söylemez.) [Necm 3, 4]

Resulullah'ı yalanlamak, ona emin diyen ve peygamber olarak

gönderen Allahü teâlâyı yalanlamak olur. Onun sözünde yalan

olmaz. (Bu söz, acaba onun sözü mü?) diye şüphe etmek ayrıdır,

(Onun sözü de olsa inanmam) demek veya bunda şüphe etmek

ayrıdır. İnanmayan ve böyle şüphe eden kâfir olur.

Diyelim Resulullah efendimizden bir hata meydana gelse,

hemen vahy gelir düzeltilirdi. Yani dine ait yanlış bir şey kalmazdı.

Onun için Resulullah'ın bildirdiklerine itiraz eden, Allah'a itiraz etmiş

olur. Allah'a ve Resulüne itiraz eden de kâfir olur.

Nebi ve Resul nedir?

Sual: Bazıları hocalarını Resul yani Peygamber olarak

gösterebilmek için, “Kitap gönderilen peygambere Nebi, Kitap

gönderilmeyen peygambere Resul denir” diyorlar. Peygamberlik

son bulmadı mı? Bizim Peygamberimiz son Peygamber değil mi?

CEVAP

Müslümanlıkla ilgisi olmayan böyle iddialar, dinimizi içten

yıkmak isteyen din düşmanlarının taktik ve hilelerindendir. Bunlar,

Yalnız Kur’an diyerek, âyetleri kendi kafalarına göre yorumlayıp,

Resulullahın açıklamalarına hiç itibar etmezler. Hadis-i şeriflerin

hepsine de uydurma derler.

Kitap gönderilen peygambere Resul denir. Nebi, kendinden

önce gelen Resulün dinini tebliğ eden peygamberdir. Yeni din

getirmeyip, önceki dine davet eden peygamberlere Nebi denir. Her

resul, nebidir; fakat her nebi resul değildir. Peygamber Fars’çadır,

resul veya nebi anlamında kullanılır. Kur’an-ı kerimin bir çok yerinde

Peygamber efendimize Resul deniyor, bazen Nebi diye de geçiyor.

Nebi denmesi Resul olmasına mani değildir. Yani bir resule nebi

denmesi onun resul olmadığını göstermez. Genel kurmay

başkanına bazen general, subay veya asker denmesine benzer.

Emirleri tebliğ etmekte ve insanları, Allahü teâlânın dinine

çağırmakta, Resul ile Nebi arasında bir ayrılık yoktur. Ankebut

suresinin, (Ona [İbrahim’e İsmail’den sonra] İshak ve Yakub’u da

bağışladık. Nebiliği ve kitapları [Tevrat’ı, İncil’i, Zebur’u, Kur'anı],

onun soyundan gelenlere verdik) mealindeki 27. âyetinde,

İbrahim aleyhisselamın soyundan gelenlere nebilik verildiği gibi kitap

verilen resuller de vardır. (Beydavi, Medarik, Celaleyn)

Kitap sahibi resullerden örnek verelim. Hazret-i Musa resul idi.

İşte âyet-i kerime mealleri:

(Musa, «Ey Firavun, elbette ben âlemlerin Rabbi tarafından

gönderilmiş bir resulüm» dedi.) [Araf 104] (Sırf bu âyet bile,

onların yalanını çıkarmaya yeter. Hazret-i Musa’ya Tevrat indi, yani

kitap gönderildi. Bunun için kendisine resul deniyor. Peygamber

efendimize de kitap gönderildiği için bir çok âyette resul deniyor.

Resul denilince nebi de içine girdiği için daha çok resul tabiri

geçiyor. Kelime-i şehadette de Resul deniyor. Nebilik daha yüksek

olsa idi o geçer idi.

(Musa'yı mucizelerimizle Firavun ve topluluğuna gönderdik.

Musa, "Ben âlemlerin Rabbinin resulüyüm" dedi.) [Zuhruf 46] (Bu

âyette de, Hazret-i Musa’nın resul olduğunu açıkça bildiriyor.)

Hazret-i Musa da, Peygamber efendimiz gibi, hem resul, hem

de nebi idi. İşte âyet-i kerime meali:

(Kitapta Musa'yı da an; elbette o, muhlis bir kul ve resul

olan nebi idi.) [Meryem 51]

Hazret-i İsa da, kendisine kitap gönderilen resul idi. İşte âyet-i

kerime meali:

(Meryem'in oğlu Mesih [İsa] ancak bir Resuldür.) [Maide 75]

(“Biz, Allah'ın Resulü olan Meryem oğlu İsa'yı öldürdük"

demeleri sebebiyle onları [Yahudileri] lanetledik, rahmetimizden

kovduk.) [Nisa 157]

Kitap sahibi resul olan Musa aleyhisselam, kardeşi Harun’un da

kendisine vezir yani yardımcı olmasını istedi. İşte âyet-i kerime

meali:

(Ya rabbi, ailemden kardeşim Harun’u bana vezir yap, beni

onunla destekle, onu görevimde ortak kıl!) [Taha 29-32]

Allahü teâlâ, onun bu duasını kabul ederek buyuruyor ki:

(Allah, “Ey Musa! İstediğin sana verildi” dedi.) [Taha 36]

(Biz, Musa‘ya Kitab verdik, kardeşi Harun’u da ona vezir

[yardımcı] yaptık.) [Furkan 35]

Kitap verilen resul olan Hazret-i Musa’dır. Hazret-i Harun ise

onun veziri, yani yardımcısıdır. Yardımcısı daha üstün olur mu hiç?

Hazret-i Musa Resul iken, Hazret-i Harun da nebi oldu. İşte âyet-i

kerime meali:

(Rahmetimizden, kardeşi Harun’u bir nebi olarak ona

bağışladık.) [Meryem 53]

Hazret-i Harun, Musa aleyhisselamın getirdiği dini, yani

Museviliği tebliğ eden bir nebi idi.

(Zekeriyya mihrabda namaz kılarken melekler ona, "Allah

sana, Kelimullahı [İsa’yı] doğrulayıcı, efendi, nefsine hakim ve

salihlerden bir nebi olarak Yahya'yı müjdeler" diye seslendiler.)

[Al-i İmran 39] (Hazret-i İsa’nın kitap gönderilen bir resul olduğu

yukarıdaki âyetlerde bildirildi. Hazret-i Yahya ise, Hazret-i İsa’nın

getirdiği dini, yani İseviliği tebliğ eden bir nebi idi.)

Bu örneklerde deaçıkça görüldüğü gibi kendisine kitap verilen

peygamberlere Resul denir. Resullerin getirdiği dini tebliğ edenlere

de Nebi denir. Her resul aynı zamanda nebidir. Peygamber

efendimizden sonra, nebi gelmeyecektir. Bir âyet meali şöyledir:

(O, Allah’ın resulü ve nebilerin sonuncusudur.) [Ahzab 40]

Nebi gelmeyince, Resul hiç gelmez. Çünkü resullük makamı,

nebilikten daha özel ve yüksektir.

Bu âyetlerden sonra, bu konudaki hadis-i şerifleri bildirelim:

(Nübüvvet ve risalet sona ermiştir. Benden sonra nebi de,

resul de yoktur.) [Tirmizi]

(Nebiler benimle son buldu.) [Müslim]

(Resullerin ilki Âdem ve sonuncusu Muhammed’dir.)

[Hakim, Taberani]

(Övünmek için söylemiyorum [hakikati bildiriyorum], ben

mürsellerin [Nebi ve resul olarak gönderilen peygamberlerin]

efendisiyim. Hepsinin sonuncusu ve şefaat edicilerin ilkiyim.)

[Darimi]

(Diğer nebilere göre benim durumum şu misale benzer. Bir

kimse, güzel bir ev yapar, fakat bir kerpici noksandır. Ziyarete

gelen halk, evi beğenir. Yalnız "Şu boşluğa da bir kerpiç

konsaydı" derler. İşte ben o kerpicim. "Hatem-ün-nebiyyin"

yani nebilerin sonuncusu, tamamlayıcısıyım.) [Buhari, Müslim]

(Ya Ali, Musa’nın yanında Harun nasıl idiyse, sen de, benim

yanımda öylesin. Ancak, benden sonra nebi gelmeyecektir.)

[Buhari, Müslim,Tirmizi, İbni Mace, İmam-ı Ahmed, Taberani]

Peygamber efendimiz, sadece zamanının ve Arabistan’ın değil,

kıyamete kadar bütün insanların, bütün dünyanın resulüdür. Bir âyet

meali şöyledir:

(Biz seni bütün insanlara ancak müjdeci ve uyarıcı olarak

gönderdik; fakat insanların çoğu bilmez.) [Sebe 28]

Bir hadis-i şerif meali: (Ben bütün insanlara gönderildim.)

[Müslim]

(Size, âyetlerimizi okuyacak, sizi her kötülükten arıtacak,

size kitabı ve hikmeti öğretecek ve bilmediklerinizi bildirecek

aranızdan, bir resul gönderdik.) [Bekara 151] (Bu âyet de kitabın

nebiye değil, resule geldiğini göstermektedir.)

Kur'an-ı kerimde, Resulullahın son nebi olduğu bildirildikten

sonra, İslam binasının tamamlandığı şöyle açıklanıyor:

(Bugün size dininizi ikmal ettim, üzerinize nimetimi

tamamladım ve sizin için din olarak İslam’ı beğendim.) [Maide 3]

Allahü teâlâ, son nebi ve son resulünü gönderip dinini

tamamladığına ve dinde noksan kalmadığına göre artık başka din

ve başka peygamber aramak, Kur’an-ı kerimi inkâr olur.

Nisa suresinin, (Kıssalarını sana bildirmediğimiz resuller de

gönderdik) mealindeki 164. âyeti, resul sayısının Kur’an-ı kerimde

bildirilmediğini göstermektedir.

Hadis-i şerifte buyuruluyor ki:

(Nebiler 124 bin, resuller ise 313 tür.) [Hakim]

Bu hadis-i şerif de, kitap getiren resullerin nebilere göre daha az

olduğunu göstermektedir. Nebilerin çok olması, resullerin dinlerini

yaymalarından dolayıdır.

Diğer Peygamberler şefaat etmeyecek mi?

Sual: Kıyamet ve Ahiret kitabında şöyle bir hadis-i şerif var:

“İnsanlar, kıyamette Âdem aleyhisselama gidip, derler ki:

(Sen aziz ve şerif bir Peygambersin ki, Allahü teâlâ seni yarattı.

Melekleri sana secde ettirdi. Sana kendi ruhundan üfledi. Kaza ve

hesaba başlaması için bize şefaat eyle ki, Allahü teâlâ ne murat

ederse, onunla mahkûm olalım. Ve nereye emrederse, herkes oraya

gitsin. Her şeyin hâkimi ve Maliki olan Allahü teâlâ, mahlûklarına

dilediğini yapsın) diye yalvarırlar.

Âdem aleyhisselam buyurur ki:

(Ben Allahü teâlânın yasak ettiği ağacın meyvesinden

yedim. Bu zamanda Allahü teâlâdan utanırım. Siz, Nuh

aleyhisselama gidin.)

Bunun üzerine bin sene aralarında meşveret ederek dururlar.

Sonra Nuh aleyhisselama gidip yalvararak derler ki:

(Biz hiç dayanılmayacak bir haldeyiz. Hesabımızın tez

görülmesi için bize şefaat eyle! Şu mahşer cezasından kurtulalım.)

Nuh aleyhisselam onlara der ki:

(Ben Allahü teâlâya dua eyledim. Yeryüzünde ne kadar

insan varsa, o dua sebebiyle boğuldu. Bunun için, Allahü

teâlâdan utanırım. Siz, İbrahim aleyhisselama gidin ki, o

Halilullahtır. Belki o size şefaat eder.)

Yine aralarında bin sene daha konuşurlar. Sonra, İbrahim

aleyhisselama gelip derler ki:

(Ey Müslümanların babası! Sen o zatsın ki, Allahü teâlâ, seni

kendine halil, dost eyledi. Bize şefaat eyle! Allahü teâlâ, mahlukat

arasında, hükmünü versin.)

İbrahim aleyhisselam onlara der ki:

(Ben dünyada üç kere kinaye söyledim. Bunları söyleyerek

din yolunda mücadele ettim. Şimdi Allahü teâlâdan bu

makamda şefaat izni istemekten utanırım. Siz Musa

aleyhisselama gidin. Zira Allahü teâlâ onunla konuştu ve

kendisine manevi yakınlık gösterdi. O, sizin için şefaat eder.)

Yine bin sene birbirleriyle istişare ederler. Fakat bu zamanda

halleri gayet güçleşir. Mahşer yeri ise, çok daralır. Sonra Musa

aleyhisselama gelip, derler ki:

(Sen o zatsın ki, Allahü teâlâ seninle konuştu. Sana Tevrat’ı

indirdi. Hesabın başlaması için bize şefaat eyle! Zira burada

durmamız çok uzadı. İzdiham pek ziyadeleşti. Ayaklar birbirleri

üzerine birikti).

Musa aleyhisselam onlara der ki:

(Ben, Allahü teâlâya, Firavun ailesinin senelerce

hoşlanmayacakları şeylerle cezalandırılması için dua ettim.

Sonra gelenlere ibret olmalarını rica eyledim. Şimdi şefaat

etmeye utanırım. Siz İsa aleyhisselama gidin. Size O şefaat

eder.)

Yine aralarında bin sene müşavere ederler. Gittikçe sıkıntıları

daha çoğalır. Sonra İsa aleyhisselama gelip derler ki:

(Sen Allahü teâlânın ruhu ve kelimesisin, Allahü teâlâ, dünyada

ve ahirette kıymetli bir zat olduğunu bildirdi. Bize Rabbinden şefaat

eyle!)

İsa aleyhisselam buyurur ki:

(Benim kavmim, beni ve annemi Allah’tan başka ilah ittihaz

eylediler. Nasıl şefaat ederim ki, bana da ibadet ettiler. Ve bana

oğul ve Allahü teâlâya baba ismini verdiler. Fakat, siz gördünüz

mü ki, birinizin kesesi olsun da, içinde nafakası olmasın. Ve

ağzı da mühürlü olsun. O mührü bozmadan o nafakaya vasıl

olsun. Peygamberlerin en üstünü ve sonuncusu Muhammed

aleyhisselama gidin. Zira O, davetini ve şefaatini ümmeti için

hazırladı.)

İsa aleyhisselam, Peygamberimizin daha birçok faziletini anlatır,

hepsi Muhammed aleyhisselama bir an önce kavuşmak ister.

Hemen Muhammed aleyhisselama gelip, derler ki:

(Sen Habibullahsın! Habib ise, vasıtaların en faydalısıdır. Bize

Rabbinden şefaat eyle! Zira Peygamberlerin birincisi olan Âdem

aleyhisselama gittik. Bizi Nuh aleyhisselama gönderdi. Nuh

aleyhisselama gittik. İbrahim aleyhisselama gönderdi. İbrahim

aleyhisselama gittik. Musa aleyhisselama gönderdi. Musa

aleyhisselama gittik. İsa aleyhisselama gönderdi. İsa aleyhisselam

ise, size gönderdi. Ya Resulallah, senden sonra gidecek bir yerimiz

kalmadı.)

Resulullah efendimiz, (Allahü teâlâ izin verir ve razı olursa,

şefaat ederim) buyurup, Allahü teâlânın izni ile şefaat eder.”

Bu duruma göre, Peygamberimiz hariç, diğer Peygamberler

şefaat edemeyecek mi?

CEVAP

Peygamberlerin hepsi şefaat edecektir. Yukarıda bildirilen ilk

şefaat etme durumuyla ilgilidir. Peygamber efendimizden önce hiçbir

Peygamber şefaat etmeyecektir, bu bildiriliyor. Peygamber

efendimizin şefaatinden sonra bütün Peygamberler şefaat edecektir.

Peygamberlerden başka, melekler, Kur’an-ı kerim, mezhep

imamları, âlimler, salihler, evliya, şehitler, akrabalar, din

kardeşlerimiz, hacılar ve daha başkaları şefaat edecektir.

Peygamber efendimizin şefaati şöyle olacak:

1- Mahşerde beklemek azabından kurtaracaktır.

2- Çok kimseyi, sorgusuz, sualsiz Cennete sokacaktır.

3- Azap çekmesi gereken müminleri azaptan kurtaracaktır.

4- Günahı çok olan müminleri Cehennemden çıkaracaktır.

5- Sevapla günahı eşit olup, Araf’ta bekleyenlerin Cennete

gitmelerine şefaat edecektir.

6- Cennete girmiş olanların derecelerinin yükselmesine şefaat

edecektir.

Şefaat ile hesaptan kurtardığı yetmiş bin kimsenin her birinin

şefaatleri ile de, yetmişer bin kişi sorgusuz, sualsiz Cennete

girecektir. Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(Kıyamette ilk şefaat eden ben olacağım.) [Müslim]

(Bütün Peygamberler şefaat edecektir.) [Buhari]

(Kıyamette Peygamberler, sonra âlimler ve şehidler şefaat

eder.) [İbni Mace, Deylemi]

(Kıyamette Âdem aleyhisselam bir milyar insana şefaat

eder.) [Taberani]

(Akraba, emanete riayet eden, Peygamberiniz ve din

kardeşleriniz şefaat eder.) [Deylemi]

(Yemin ederim ki, [Hazret-i] Osman, 70 bin kişiye şefaat

edip, Cehenneme gitmekten kurtarır.) [İ. Asakir]

(Kıyamette abid Cennete girer, âlim ise halka şefaat için

bekler.) [İ Maverdi]

(İmamlarınız şefaatçilerinizdir.) [Dare kutni]

(Hacı, yakınlarından 400 kişiye şefaat eder.) [Ramuz]

(Allah indinde Kur’andan daha üstün şefaatçi yoktur. Ne

Peygamber, ne melek, ne de başkası.) [Taberani]

(Kur'an okuyun! Çünkü kıyamette şefaat eder.) [Müslim]

(Kur’an-ı kerim, okuyanlarına, ya şefaat edecek veya

düşman olacaktır.) [Müslim]

(Kıyamette Allahü teâlâ, “Melekler, Peygamberler ve

salihler şefaatlerini yaptılar. Bundan sonra benim büyük

rahmetim kaldı” buyurur.) [Buhari]

Görüldüğü gibi Peygamberler de şefaat edecektir. Ancak

şefaatler farklıdır. Akrabamızın veya bir hacının şefaati

Peygamberlerinki gibi şümullü olmaz. Peygamberlerin şefaati de

Peygamber efendimizin şefaati gibi olmaz. Hepsi derece derecedir.

Bu bakımdan bahsettiğiniz hadis-i şerif, yukarıdakilere zıt değildir.

Ülülazm Peygamberler

Sual: Kelimullah ile kelimetullah aynı mıdır? Hazret-i İsa’ya

niçin ruhullah denmiştir? Âdem safiyullah deniyor? Bunlar ne

anlama geliyor?

CEVAP

Önce Ülülazm Peygamberlere verilen unvanları bildirelim:

Muhammed aleyhisselama Habibullah denir.

İbrahim aleyhisselama Halilullah denir.

Musa aleyhisselama Kelimullah denir.

İsa aleyhisselama Ruhullah denir. Kelimetullah da denir.

Âdem aleyhisselama Safiyullah denir.

Nuh aleyhisselama Neciyullah denir.

Bu altı Peygamber, diğer Peygamberlerden daha üstündür.

Bunlara Ülülazm denir. Hepsinin üstünü Peygamber efendimiz

Muhammed aleyhisselamdır.

Habibullah, Allahü teâlânın sevgilisi demektir. Çünkü en çok

Onu seviyordu. Kâinatı Onun için yarattı.

Kelimullah, Allahü teâlânın kendisi ile konuştuğu kimse

demektir. Kelim, kendisine söz söylenen, kendisiyle konuşulan

demektir.

Kelimetullah, Allahü teâlânın kelimesi demektir. Kelime,

burada ruh anlamındadır, bir de hikmetli söz anlamındadır. İsa

aleyhisselam için kullanılan ruhullah veya kelimetullah, Allah’ın

ruhundan üfleyerek babasız meydana getirdiği kimse anlamındadır.

Bir de Allah’ın hikmetli sözlerini bildiren, anlatan anlamındadır.

Kelime ile kelim ifadesini karıştırmamalıdır.

Halilullah, Allahü teâlânın dostu demektir. Çünkü bunun

kalbinde, Allahü teâlânın sevgisinden başka, hiçbir mahlukun

sevgisi yoktu.

Safiyullah, Allahü teâlânın ihsanı ile seçilmiş olarak yaratılmış

temiz kimse demektir.

Neciyullah, hep Allahü teâlâ ile meşgul olan, ilahi feyizlerle

sevinç bulan kimse demektir.

Peygamber efendimiz hariç diğerleri bir kavme bir millete

gönderildi. Peygamber efendimiz ise bütün âlemlere gönderildi.

Diğer peygamberlerin hepsi, Muhammed aleyhisselamın geleceğini,

kendi ümmetlerine müjdelediler. Miracda hepsine imam olup namaz

kıldırdı.

İlk insan ve ilk Peygamber

Sual: (Âdem ve Havva ilk insan değildir. Biz, başka

mahlûklardan türedik) diyenler çıkıyor. Bu sözün ilmi bir değeri var

mıdır?

CEVAP

Bu söz; akılla, mantıkla, ilimle bağdaşmaz. Herkes Hazret-i

Âdem’in neslinden gelmiştir. Kur’an-ı kerimde, Allahü teâlâ,

insanlara hitap ederken, (Ya beni Âdem’e = Ey Âdemoğulları)

buyuruyor. [Araf 26, 27, 31, 35, Yasin 60]

Bu husustaki âyet-i kerime mealleri şöyledir:

(Rabbin, "Ben yeryüzünde bir halife yaratacağım" dediği

zaman, melekler, “Yeryüzünde fesat çıkaracak, kan dökecek

kimseler mi yaratacaksın?" dediler. “Ben sizin bilmediklerinizi

bilirim” buyurdu. Âdem’e bütün eşyaların isimlerini [neye

yaradıklarını, ilmini, sanatını] öğretti, sonra meleklere, “Siz de

biliyorsanız söyleyin” buyurdu. Melekler, “Senin bize

öğrettiklerinden başka bizim bilgimiz yoktur”dediler. Âdem’e, “Her

şeyin ismini [ne işe yaradığını] söyle buyurdu. Âdem de, hepsini

söyleyince, Rabbin, “Ben göklerde ve yerde, görülmeyen, gizli

açık her şeyi bilirim demedim mi” buyurdu.) [Bekara 30-33]

(Ey Âdemoğulları, şeytan, ana-babanızı [Hazret-i Havva ile

Hazret-i Âdem’i], Cennetten çıkardığı gibi, sizi de aldatmasın.)

[Araf 27]

(Sizi bir tek nefisten, candan [Âdem aleyhisselamdan], ondan

da eşini [Havva validemizi] yaratan Allah’tır.) [Araf 189, Zümer 6]

İnsanlar bir kişiden, Hazret-i Âdem’den yaratılmıştır. (Nisa 1,

Enam 98)

İlk insan topraktan, nesli nutfeden yaratıldı. (Fatır 11, Hac 5,

Kehf 37, Mümin 67)

Hadis-i şeriflerde de buyuruldu ki:

(Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselamı yeryüzünün her

tarafından alınan topraklardan yarattı. Bu sebeple neslinden,

siyah, beyaz, esmer, kırmızı renkte olanlar olduğu gibi, bu

renkler arasında bulunanlar da oldu. Kimi yumuşak, kimi sert,

kimi de temiz oldu.) [Ebu Davud]

(Allahü teâlâ, Âdem aleyhisselamı yarattıktan sonra, “Git şu

meleklere selam ver. İşte senin ve neslinin selamlaşması böyle

olacaktır” buyurdu.) [Buhari]

(Allahü teâlâ, Cehennemdeki azabı en hafif olana

"Dünyadaki her şey senin olsaydı, Cehennemden kurtulmak

için onları feda eder miydin?" buyurur. O da "Evet" der. "Sen

Âdem’in sulbünde iken, çok az şey istedim, şirk etme dedim.

Ama sen şirk ettin” buyurur.) [Hâkim]

(Hazret-i Âdem’e kadar olan soyumda, zina eden hiç kimse

yoktur. Hepsi temizdir.) [İbni Sa’d]

(Hazret-i Âdem’den babama kadar hep nikâhlı ana-babadan

geldim.) [Deylemi]

(Yecüc ve Mecüc de, Âdem aleyhisselamın neslindendir.)

[Beyheki]

(Hepiniz Âdem aleyhisselamın çocuklarısınız.) [Bezzar]

Bu delillerden sonra, (Biz Âdem’den değil, maymundan, başka

mahlûktan geldik) diyerek insanlığı hazmedemeyene, gözü

hayvanlıkta olana, kim, ne anlatabilir ki?

Sual: Âdem, İdris ve Şit aleyhimüsselamın peygamberliklerinde

şüphe var mı?

CEVAP

Hayır yoktur. İdris aleyhisselam, Şit aleyhisselamın

torunlarındandır. Hazret-i Şit, Hazret-i Âdem’in oğludur. Şit

aleyhisselamın Peygamber olduğu hadis-i şerifle bildirilmiştir. Diğer

ikisinin Kur’an-ı kerimde Peygamber olarak isimleri geçmektedir.

Bunları inkâr, Kur’an-ı kerimi inkâr olur. Kur’an-ı kerim tevili

imkansız bir şekilde şöyle bildiriyor:

(İdris de sadık [özü sözü doğru] bir nebi idi.) [Meryem 56]

Her âyeti inkâr gibi, bu âyeti de inkâr küfürdür. Hazret-i İdris’in

Peygamber olduğu hadis-i şerif ile de sabittir. Bu husustaki iki hadisi

şerif meali:

(Miracta, ikinci göğe vardık. Cibril, bekçisine “Kapıyı aç”

dedi. Melek Ona dünya semasının bekçisininkine benzer

sorular sordu. Hazret-i İdris’e uğradığımda bana şöyle dedi:

“Merhaba ey salih Peygamber ve salih kardeş.” Ben “Bu kim?”

diye sordum. Cebrail, “Bu İdris Peygamberdir” dedi.) [Buhari,

Müslim, İ. Ahmed]

(Resullerin ilki Âdem, sonuncusu ise Muhammed’dir. İsrail

oğullarının nebilerinin ilki Musa ve sonuncusu İsa’dır. Kalem ile

yazan ilk Peygamber ise İdris’tir.) [Hakim-i Tirmizi]

Âdem aleyhisselamın ilk insan ve ilk Peygamber olduğu da

bütün kitaplarda yazılıdır. Kur’an-ı kerimde de mealen buyuruluyor

ki:

(Allah birbirinden gelme bir nesil olarak Âdem‘i, Nuh’u,

İbrahim ailesi ile İmran ailesini [Peygamber] seçip âlemlere

üstün kıldı.) [Al-i imran 33]

(İşte bunlar, Allah’ın kendilerine nimetler verdiği

Peygamberlerden Âdem’in soyundan, Nuh ile birlikte [gemide]

taşıdıklarımızdan, İbrahim ve İsrail’in soyundan, doğruya

ulaştırdığımız ve seçkin kıldığımız kimselerdendir.) [Meryem 58]

Âdem aleyhisselamın ilk Peygamber olduğunu bildiren bir

hadis-i şerif de şöyledir:

(Peygamberlerin ilki Âdem aleyhisselamdır.) [Taberani]

İmam-ı a’zam hazretleri de buyuruyor ki:

Peygamberlerin ilki Âdem aleyhisselam, sonuncusu Muhammed

aleyhisselamdır. (Fıkh-ı ekber)

Hazret-i Âdem’in üstünlüğü

Sual: İki âyet meali şöyledir:

(Nebilerden [Yalnız Allah’a kulluk ve ümmetlerini buna davet

edeceklerine dair] söz almıştık. Senden, Nuh, İbrahim, Musa ve

Meryem oğlu İsa'dan misak [sözüne sâdık olan o resullerden,

ahitlerinde duracaklarına dair sağlam söz] aldık.) [Ahzab 7]

(O, Dîni doğru tutun [Allah’ı bir tanıyın, ona itaat edin,

peygamberlerine, kitaplarına, âhiret gününe inanın, mümin ve

Müslüman olun], ayrılığa düşmeyin diye dinden [iman

esaslarından] Nuh’a emrettiğini sana da [senin ümmetine de] din

olarak emretti. İbrahim’e, Musa’ya ve İsa’ya vahyedilenleri, sizin

için de din kıldı.) [Şura 13]

Bu âyetler, bu beş peygambere gelen dinin aynı olduğunu ve

ülülazm peygamberlerin beş olduğunu, Hazret-i Âdem’in ülülazm

peygamber olmadığını göstermiyor mu?

CEVAP

Hayır. Sadece iki âyet alınmaz. Bir âyet, başka âyetlerle

açıklanabilir. Bu âyetler, her peygamberin getirdiği dinin, iman

esasları yönünden aynı olduğunu gösteriyor. Yani, diğer dinler kötü

insanlar tarafından bozulmadan önce Âmentü’nün esasları bütün

dinlerde aynı idi. Seçilmişlerden olan Hazret-i Âdem ile ilgili üç âyet-i

kerime meali:

(Allah, Âdem’i, Nuh’u, İbrahim ve İmran ailesini âlemlere

seçkin kıldı.) [Al-i İmran 33]

(Âdem’e bütün isimleri öğretti, sonra eşyayı meleklere

gösterdi. “Eğer sözünüzde samimi iseniz bunların isimlerini

bana söyleyin” dedi.) [Bekara 31]

(Sizi yarattık, sonra şekil verdik, sonra meleklere, “Âdem’e

secde edin” dedik; İblis’ten başka hepsi secde etti, o secde

edenlerden olmadı.) [Araf 11]

Bu âyetlerde, Hazret-i Âdem’in âlemlere tercih edilenler

arasında, meleklerden daha üstün olduğu, Meleklerin kendisine

secde ettiği ve eşyanın mahiyetini bildiği açıklanıyor. Kur’an-ı

kerimde, Peygamber gönderilmeyen kavme azap yapılmayacağı ve

Hazret-i Âdem’in oğlu Kabil’in cehennemlik olduğu bildiriliyor. Bu

âyetler de Hazret-i Âdem’in peygamber olduğunu göstermektedir.

Hazret-i Âdem ile ilgili birkaç hadis-i şerif meali:

(Resullerin ilki Âdem ve sonuncusu Muhammed’dir. Beni

İsrail nebilerinin ilki Musa ve sonuncusu İsa’dır.) [Hakîm-i

Tirmizi]

(Âdem, Allahü teâlâ ile konuşan bir nebidir.) [Hâkim,

Beyheki]

(Allahü teâlâ, Âdem’i kudret eliyle Cuma günü yaratıp

ruhundan nefhetti.) [Müslim]

(Allahü teâlânın indinde günlerin seyyidi Cumadır, kurban

ve Ramazan bayramı gününden de kıymetlidir. Cuma gününün

beş hasletinden biri; Allah, Âdem’i Cuma günü yarattı. Dünyaya

o gün indirildi, o gün vefat etti.) [Buhari, İ. Ahmed]

(Musa, “Ya Rabbi, Âdem sana nasıl şükretti?” dedi. Allahü

teâlâ buyurdu ki: “Başına gelenin benden olduğunu bildi. Bu

onun şükrü oldu.”) [Hakîm-i Tirmizi]

(Allahü teâlâ Âdem’e her şeyin sanatını öğretti. Cennet

meyvelerinden ona rızk verdi. Dünya meyveleri bozulur, Cennet

meyveleri bozulmaz.) [Taberani]

(Her gün üç kere, “Selâvatullahi alâ Âdeme” diyenin bütün

günahları affolur ve Cennette Âdem aleyhisselama arkadaş

olur.) [Deylemi]

(Âdem ile Musa Rableri nezdinde münazara etti, Âdem

Musa’ya galip geldi.) [Buhari, Müslim]

Hazret-i Âdem ülülazm bir peygamberdir. (İtikadname, Ahlak-i

alai)

İlk peygamberi inkâr

Sual: Bazıları Hazret-i Âdem’in ilk peygamber olduğunu inkâr

ediyorlar. Oğlu Kabil’in cehennemlik olması, Hazret-i Âdem’in ilk

Resul olduğunun başka bir delili değil midir?

CEVAP

Elbette öyledir. Allah’ın emrini kabul etmeyen Kabil’in,

cehennemlik olması, babasının peygamber olduğunu

göstermektedir. Çünkü Allahü teâlâ bir peygamber gönderip, dinini

bildirmeden insanları mesul tutup, yaptıklarından dolayı cehenneme

atmaz. Bir âyet meali:

(Biz, [helal ve haramları bildiren] bir resul göndermeden önce

azap etmeyiz.) [İsra 15]

Hazret-i Âdem gibi, İdris aleyhisselamın da peygamberliğini

inkâr edenler var. Hazret-i İdris, Şit peygamberin torunlarından,

kendisine 30 suhuf indirilen bir peygamberdir:

(İdris de sadık [özü sözü doğru] bir nebi idi.) [Meryem 56]

Üç hadis-i şerif meali de şöyledir:

(Miracda, ikinci gökte iken Cebrail, “Bu İdris Peygamberdir”

dedi.) [Buhari, Müslim]

(Resullerin ilki Âdem, sonuncusu Muhammed’dir. Kalemle

yazan ilk nebi İdris’tir.) [Hakîm]

(Nebilerin ilki Âdem aleyhisselamdır.) [Taberani]

Hazret-i Âdem, ilk peygamberdir. İki âyet meali:

(Allah birbirinden gelme bir nesil olarak Âdem’i, Nuh’u,

İbrahim ailesi ile İmran ailesini [peygamber] seçip âlemlere

üstün kıldı.) [Al-i İmran 33]

(İşte bunlar, Allah’ın kendilerine nimetler verdiği nebilerden

Âdem’in soyundan, Nuh ile birlikte [gemide] taşıdıklarımızdan,

İbrahim ve İsrail’in soyundan, doğruya ulaştırdığımız ve seçkin

kıldığımız kimselerdendir.) [Meryem 58]

Resullerin ilki Âdem, sonuncusu Muhammed’dir

[aleyhimesselam] (İmam-ı a’zam - Fıkh-ı ekber)

Kabil’in katil olması

Sual: Hazret-i Âdem’in oğlu Kabil, niçin, kardeşi Habil’i öldürdü?

CEVAP

Hazret-i Havva bir kız, bir erkek doğururdu. Kabil ile doğan kız

[Eklima] çok güzeldi. Kabil bu kardeşi ile evlenmek istedi. Hazret-i

Âdem, (Allah’ın emri böyle. Sen kardeşin Eklima ile evlenemezsin.

Eğer bana inanmazsan, Habil ile Allah’a birer kurban kesin,

hanginizin kurbanı kabul olursa Eklima ile o evlenir.) dedi.

Sürü sahibi Habil, bir koç, çiftçi olan Kabil de, bir demet buğday

başağı ortaya koydu. Kabul olan kurbanı gökten bir ateş inip

yakardı. Gökten inen ateş, Habil’in kurbanını yaktı. Başak demetine

bir şey olmadı. Kabil, buna kızıp, Habil’i öldürdü.

Bu olay Kur’an-ı kerimde mealen şöyle bildiriliyor:

(Onlara, Âdem’in iki oğlunun gerçek olan haberini anlat:

Hani birer kurban takdim etmişlerdi de, birisinden kabul

edilmiş, diğerinden ise kabul edilmemişti. [Kurbanı kabul

edilmeyen Kabil, kıskançlık yüzünden, kardeşi Habil’e], “Andolsun

seni öldüreceğim” dedi. Diğeri de dedi ki: “Allah ancak takvâ

sahiplerinden kabul eder. Andolsun ki sen, öldürmek için bana

elini uzatsan da ben öldürmek için sana el uzatacak değilim.

Ben, âlemlerin Rabbi olan Allah‘tan korkarım. Sen, hem benim

günahımı hem de [beni öldürmek, Allahü teâlâya ve babamıza

isyan ederek işlediğin] kendi günahını yüklenip ateşe

atılacaklardan olursun, zalimlerin cezası işte budur.” Bunun

üzerine, [Kabil, bir insan nasıl öldürülür bilmiyordu, ilk insan

öldürülecekti. İblisin, bir kuşun başına taş vurarak öldürdüğünü

görüp] nefsine uyup kardeşini [başına taş ile] öldürerek, hüsrana

[cehenneme giderek büyük zarara] uğrayanlardan oldu. [Kabil,

ölünün gömüleceğini bilmiyordu.] Allah, kardeşinin ölüsünü nasıl

gömeceğini göstermek üzere, ona [ölü kargayı gömmek için] yeri

eşeleyen bir karga gönderdi. [Kabil] “Bana yazıklar olsun!

Kardeşimin ölüsünü gömmek için bu karga kadar olmaktan aciz

kaldım” dedi.) [Maide 27-31]

Eski devirler

Sual: Eski devirdeki insanlara ne olmuş? Dinozorlar gibi güçlü

ve dayanıklı hayvanların bile kurtulamadığı buzul çağından kurtulup

nasıl nesillerini devam ettirmişler?

CEVAP

Herkes Âdem aleyhisselamdan geldiğine göre, demek ki

kurtulup gelmiştir. Allah için bu zor değildir. Yoktan var eden, var

olanı koruyamaz mı?

Korkunç kertenkele anlamına gelen dinozorlar hakkında kesin

bilgiler yoktur. Neden nesillerinin tükendiği kesin bilinmemektedir.

İnsanlar yaşayabilir de, hayvanların yaşayamayacağı bir ortam

olabilir. Tahminler üzerine, yani hayali zemin üzerine bina kurulmaz.

Rabbiniz değil miyim?

Sual: (Allah bütün insanlara, ben sizin Rabbiniz değil miyim

diye sorduğu zaman, kâfir olanlar evet demedi) deniyor. O zaman,

hepsi evet dememiş miydi?

CEVAP

Evet, hepsi evet demişti. Bir âyet-i kerime meali şöyledir:

(Kıyamette, biz bundan habersizdik demeyesiniz diye,

Rabbin Âdemoğullarının sulbünden soyunu çıkardı, onları

kendilerine şahit tuttu ve dedi ki: “Ben sizin Rabbiniz değil

miyim?” [Onlar da,] “Evet, [buna] şahit olduk” dediler.) [Araf 172]

İmam-ı Gazali hazretleri de buyuruyor ki:

Allahü teâlâ, onlara, (Ben sizin Rabbiniz değil miyim?)

buyurdu. Hepsi, (Rabbimizsin, biz buna şahidiz) dediler. Allahü

teâlâ, melekleri ve Âdem aleyhisselamı da şahit tuttu ki, onlar Allahü

teâlânın Rab olduğunu ikrar ettiler. (Kıyamet ve Ahiret)

Hazret-i Havva

Sual: Bazı Hıristiyanlar, Hazret-i Âdem’in, Hazret-i Havva’dan

önce başka bir eşi daha olduğunu söylüyorlar. Böyle bir şey olabilir

mi?

CEVAP

Bu, evrimci Hıristiyanların uydurmasıdır. Tahrif edilmiş olan

İncillerde bile, böyle uydurma şey yazılı değildir. Bazı evrimciler de,

hiçbir vesikaya dayanmadan, maymun veya ayıdan türediklerini

söylüyorlar. Hâlbuki Allahü teâlâ, bütün insanları Hazret-i Âdem’le

eşi Hazret-i Havva’dan meydana getirdi. Kur'an-ı kerimde, bu husus

açıkça bildirildi. Üç âyet-i kerime meali:

(Sizi bir tek candan yaratan, ondan da eşini var eden,

ikisinden de, birçok erkek ve kadın yaratan Rabbinizden

korkun.) [Nisa 1]

(Sizi bir tek candan [Âdem’den], ondan da eşini [Havva’yı]

yaratan Allah’tır.) [Araf 189]

(Ey insanlar, sizi, bir erkekle bir kadından yarattık.

Birbirinizle tanışmanız için milletlere ve kabilelere ayırdık.)

[Hucurat 13]

Hazret-i Âdem ve kan grupları

Sual: Bir yazar, (Kur'anda bütün insanların Âdem ile Havva'dan

yaratıldığı şeklinde bir söylem yoktur. Allah, ilk hücreyi yaratıp bütün

canlıları bu hücreden yaratmıştır. Değişik kıtalarda insanların

evrimleşerek yaratılış aşamalarına gelindiğinde Allah, kudreti ile

çeşitli insanlar yaratmış olabilir. Bir tek ana babadan gelindi denirse,

kan gruplarının ve deri renklerinin farklılığı izah edilemez. Hiç iki

kişiden dört kan grubu meydana çıkar mı? İki insandan siyah,

beyaz, sarı renkli çocuklar olur mu? Âyetlerde, insanın aşamalardan

geçip evrimleşerek yaratıldığı bildirilmektedir) diyerek hem

insanoğlunun Hazret-i Âdem’den geldiğini inkâr etmekte, hem de

evrimden söz etmektedir. Bu iddiaya nasıl bir cevap verilebilir?

CEVAP

Bu kimselere göre, sanki Peygamber efendimiz hiç dünyaya

gelmedi, hiçbir âyeti açıklamadı. Kasten Resulullahın açıklamalarına

hiç yer verilmemektedir. Sanki bu dinin sahibi, peygamberi yok. Her

kafadan bir sesin çıkması normal mi? Ne diye Resulullahın

açıklaması ve vârisleri olan müfessir âlimlerin nakli alınmaz ki?

Şimdi Kur’an-ı kerime bakalım:

(Sizi bir tek candan yaratan, ondan da eşini var eden,

ikisinden de birçok erkek ve kadın yaratan Rabbinizden

korkun.) [Nisa 1]

(Sizi bir tek candan [Âdem’den], ondan da eşini [Havva’yı]

yaratan Allah’tır.) [Araf 189]

(Ey insanlar, sizi, bir erkekle bir kadından yarattık.

Birbirinizle tanışmanız için milletlere ve kabilelere ayırdık.)

[Hucurat 13]

(Allah, birbirinden gelme bir nesil olarak Âdem’i, Nuh’u,

İbrahim ve İmran ailesini seçip âlemlere üstün kıldı.) [Âl-i İmran

33]

(Ey Âdemoğulları, şeytan, ana-babanızı, Cennetten

çıkardığı gibi, sizi de aldatmasın.) [Araf 27] [İlk ana babamızın

Hazret-i Âdem ile Hazret-i Havva olduğunu kâfirler dahil herkes

bilir.]

(Allah indinde İsa’nın durumu, Âdem’in durumu gibidir.

Allah onu [Âdem’i] topraktan yarattı. Sonra ona ol dedi ve

oluverdi.) [Âl-i İmran 59]

Allahü teâlâ, insanlara hitap ederken buyuruyor ki: (Ya benî

Âdem’e = Ey Âdemoğulları) [Araf 26, 27, 31, 35, 172] (Bu âyetler de

herkesin Hazret-i Âdem’in neslinden geldiğini göstermektedir.)

(Velekad keremnâ benî Âdem’e = Âdemoğullarını şerefli

kıldık) [İsra 70] Bu âyet de, insanların Hazret-i Âdem’den geldiğini

göstermektedir.

İlk insan çamurdan, nesli, nutfeden yaratıldı; nutfe, çeşitli

devrelerden sonra et, kemik ve insan haline geldi. (Müminun 12-14,

Secde 7-9, Hac 5, Mümin 67) Yazar, bu devrelere, evrim aşaması

diyor.

Şimdi de kan gruplarına gelelim:

Yazar biyoloji bilmeyebilir. Ama bilen birisine soramaz mıydı?

Sordu da kasten mi yanlış yazıyor? Biyologlar diyor ki:

Çocuğun kan grubu ana-babasına benzemeyebilir: Çocuğun

kan grubu, baba veya anasınınkine benzer. Bazen her ikisine de

benzer veya her ikisine de benzemez. Eğer çocuğun kan grubu,

ana-babasının kan grubundan başka türlü olmasaydı, yeryüzünde

yalnız iki çeşit kan grubu bulunurdu. Çünkü bütün insanlar, bir

erkekle bir kadından meydana gelmişlerdir.

Âdem aleyhisselamın kan grubu (A), Hazret-i Havva validemizin

kan grubu (B) veya tersi ise; (A) grubunda, (B) grubunda ve (AB)

grubunda çocukları olacağı gibi, 0 (Sıfır) grubunda da çocukları

olabilir. Çünkü A ve B kan grupları ya saf (homozigot-AA veya BB)

veya melez (heterozigot-A0 veya B0) olur.

Saf A ve saf B kan gruplu anne babanın çocukları her zaman

saf A ve saf B şeklinde olur. Hazret-i Âdem aleyhisselam ve Hazreti

Havva validemizin kan grupları saf A ve saf B olsaydı bütün

insanların kan grupları yalnız A, B veya AB şeklinde olurdu. Fakat

kan grupları melez (A0 ve B0) olduğu takdirde şimdiki gibi her çeşit

(A, B, AB, 0) kan gruplu insanlar olurdu. Çünkü heterozigot (melez)

A ve B kan gruplarının genotip yapısının yarısı 0 (Sıfır) geni taşır.

Yani A’nın genetik yapısı A0 ve B’nin ki B0 şeklindedir. Rh

faktörüne göre de (Rh+) ve (Rh-) olmak üzere iki tip kan grubu

mevcuttur. (Rh+) de saf (RhRh) veya melez (Rhrh) şeklindedir.

(Rh-) ise daima saf (rhrh) halde bulunur.

Melez (Rh+) anne babanın çocukları hem (Rh+) hem de (Rh-)

doğabilir. O halde melez (Rh+) ve melez (A) ve melez (B) kan

gruplu anne babadan; (Rh+), (Rh-), (A), (B), (AB), (0) kan gruplu

çocuklar doğabilir. Hazret-i Âdem ve Hazret-i Havva validemizin kan

grupları (Rh+), (A), (B) olduğu takdirde de günümüzdeki gibi her

çeşit kan grubu ortaya çıkabilir. Yani birinin (Rh+), diğerinin (Rh-)

olmasına lüzum yoktur.

Önceki yıllarda ÖSS Biyoloji sorularından birinde hangi annebabanın

kan grubundan her çeşit kan grubu çocukları doğabilir

şeklinde bir soru çıkmıştı. Bugün adli tıpta da, babalık tespitinde de

kan grupları önemli rol oynamaktadır.

Hamilelik, lohusalık, narkoz, radyoterapi ve arsenikli ilaçlar

bazen kan grubunu değiştirir. Bir insanın kan grubu değişince

anasının da, babasının da kan grubuna benzemeyebilir. Bu

bakımdan da aynı anne-babadan meydana gelen çocukların kan

grupları iki çeşit değildir. Kan grupları sistemler şeklinde

incelenmektedir. Mesela, AB0, Rh sistemi gibi başka kan grubu

sistemleri de bilinmektedir. Daha başka bilinmeyenlerin de

bulunduğu söylenmektedir. Her kan grubu sistemi, diğer

sistemlerden müstakil olarak çalışmaktadır. Tıbbi tatbikatta, yani

hastalık ve tedaviyi ilgilendiren kan grubu uyuşmazlıklarında

herkesin bildiği yukarıdaki AB0 ve Rh sistemleri önemlidir.

Dört çeşit kan grubu

AB0 sisteminde dört çeşit kan grubu vardır:

1- Sıfır (0) grubunda, kişiler 0 ve 0 genlerini (00) taşır ve

homozigottur. (İki geni aynı).

2- A grubundakinin genleri, A ve 0’dır (A0) (Heterozigot = iki

geni farklı = melez), veya A ve A’dır (AA) (Homozigot = saf).

3- B grubundakiler, ya B ve B’dir (BB) (Homozigot) veya B ve

0’dır (B0) (Heterozigot).

4- AB grubundakinin genleri ise, A ve B’dir (AB) (Heterozigot).

Mesela, A grubundaki heterozigot (A0) bir erkeğin toplam

sperm sayısının yarısı A, yarısı da 0 genini taşır. Mesela 500 adet

sperminin 250 adeti (A), diğer 250 adeti ise (0) genini taşır. B

grubundaki heterozigot (B0) bir dişinin toplam yumurta sayısının

yarısı B, yarısı da 0 genini taşır. Bu vasfa hâiz kimseler,

evlendiklerinde, AB0 sisteminin dört grubunda da, yani A, B, AB, 0

gruplarında da çocukları olabilir.

Bunu açıklayalım:

1- Birinin A genini taşıyan yumurta veya sperm, diğerinin 0

genini taşıyan üreme elemanı ile bir embriyon yaparsa bundan A

grubunda (A0) çocuk olur.

2- B geni 0 ile birleşince B grubunda (B0),

3- A geni B geni ile birleşince AB grubunda,

4- 0 geni 0 geni ile birleşince 0 grubunda (00) çocuk veya

çocuklar olur.

Rh sisteminde de Rh (+) olan bir kimse, heterozigot ise, yani

genlerinden biri (+), diğeri (-) ise, kan grubu Rh (-) olan biri ile

evlenince, çocukların kan grubu Rh (+) da olabilir, Rh (-) de olabilir.

Heterozigot Rh (+) iki birey evlendiklerinde de hem Rh (+) hem de

Rh (-) çocukları olabilir.

Yukarıdaki sistemde genlerin A, B ve (+) genleri, 0 ve (-)

genlere karşı baskın (dominant) olup, onların özelliklerini örter (yani

gizler).

Diğer kan grubu sistemlerinde de durum böyledir.

Hazret-i Nuh ve tufan

Sual: Nuh aleyhisselama ikinci baba denilmesinin sebebi nedir?

CEVAP

Nuh aleyhisselam zamanında Tufan olup, bütün dünyayı su

kapladı. Yeryüzünde bulunan insanların ve hayvanların hepsi

boğuldu. Fakat, Nuh aleyhisselam ile gemide bulunan müminler

kurtuldu. Nuh aleyhisselam gemiye binerken, her hayvandan birer

çift almış olduğundan, hayvanlar da, bunlardan üredi.

Nuh aleyhisselamın gemide üç oğlu vardı: Sam, Yafes ve Ham.

Şimdi yer yüzünde bulunan insanlar, bu üçünün soyundandır.

Bunun için, Nuh aleyhisselama ikinci baba denir.

Sual: Nuh aleyhisselamın kıssasını anlatır mısınız?

CEVAP

Hud suresindeki Hazret-i Nuh’un kıssasının özeti şöyle:

Hazret-i Nuh kavmine dedi ki :

- Ben sizin için apaçık bir uyarıcıyım; Allah’tan başkasına

kulluk etmeyin!

İnkârcıların ileri gelenleri dediler ki:

- Sen de bizim gibi bir insansın. Senin bizden bir üstünlüğün

yoktur. Sen yalan söylüyorsun. Sonra sana uyanlar alt tabaka

insanlardır.

- Ey kavmim! Rabbim bana Peygamberlik vermişse, ne

diyeceksiniz?

- Hayır yâ Nuh, sen, bizimle mücadelede çok ileri gittin.

Peygamber isen, sözün doğru ise, artık tehdit ettiğin azabı getir!

- Allah dilerse bela getirir. O, bela göndermekten aciz

değildir.

Allahü teâlâ, Hazret-i Nuh’a, bir gemi yapmasını emredip, (Sana

inananlardan başkası suda boğulacaktır) buyurdu. Denizden

uzak, kırsal bir yerde, gemiyi yaparken, inkârcıların ileri gelenleri,

yanına uğradıkça onunla alay ederlerdi. Gemi üç kat olarak yapıldı.

Üst kata inananlar, ikinci kata evcil hayvanlar, alt kata ise vahşi

hayvanlar kondu.

Allah’ın emri geldi. Buharlı gemi çalışmaya başlayınca, yarısı

erkek, yarısı kadın olmak üzere 72 mümin ile, her cinsten birer çift

hayvan gemiye alındı. Gemi, dağlar gibi dalgalar içinde onları

götürürken, Hazret-i Nuh, dağa tırmanan oğlu Kenan’a dedi ki:

- Ey oğulcuğum, bizimle beraber gel, kâfirlerden olma!

- Dağa çıkar, sudan kurtulurum.

- Bugün mümin olmayan kurtulamaz.

Aralarına dalga girdi, oğlu da boğuldu.

Altı ay kadar su üstünde kaldıktan sonra, yere, “Suyunu yut”,

göğe de, “Suyunu tut” denildi. Sular çekildi; gemi de Cudi dağının

üzerine yerleşti. [Nuh aleyhisselam, 40 yaşında peygamber oldu.

950 yıl kavmine nasihat etti. Tufandan sonra da 50 yıl yaşadı.]

Hazret-i Nuh dedi ki:

- Ya Rabbi, benim ailemden olanları kurtaracaktın. Senin

vaadin haktır. Vaadinden dönmezsin. Benim oğlum suda

boğuldu.

- Ey Nuh! O oğlun, kötü bir iş işlediği için, senin ailenden

sayılmaz. Ailenden olanları kurtardım.

Görüldüğü gibi, bir müslümanın dinsiz oğlu, onun ailesinden

sayılmıyor. Dinsize miras da düşmez. Müslüman evladı olduğu

halde, farzlara, mesela namaza önem vermeyen, günah işleyince

pişman olmayan mürted olur, müslümandan miras alamaz. Babası

sahip çıkmayan veled-i zina, babasına vâris olamaz. (Redd-ülmuhtar)

Hazret-i Nuh’un gemisi

Sual: Nuh’un gemisine, 6 milyon hayvan türü, her türden de

birer çift nasıl sığdı?

CEVAP

Bu hayvan türleri içinde, bit, pire, sinek gibi küçük hayvanlar

çoğunluktaydı. Büyük hayvanlar bildiğimiz hayvanlardır. Onların

sayısı da yüzü geçmez. Gemi çok büyüktü, aylarca, hatta yıllarca

imal edildi. 6 değil, 12 milyon hayvan türünü bile içine alacak

kapasitedeydi. Allahü teâlânın kudretinden şüphe edilemez.

Sual: Tufandan sonra, bütün insanlar sadece Hazret-i Nuh’un

çocuklarından mı meydana geldi?

CEVAP

Evet, sadece Hazret-i Nuh’un çocuklarından meydana geldi.

Hazret-i İbrahim ve Azer

Sual: Azer, Hazret-i İbrahim’in babası mı idi?

CEVAP

Peygamber efendimizin bütün dedelerinin temiz bir mümin

olduğu, âyet-i kerime ve hadis-i şeriflerle sabittir. Bunun aksini

söylemek, bu husustaki nassları inkâr olur.

Tevbe suresinin 28. âyet-i kerimesinde müşriklerin necis, yani

pis olduğu bildiriliyor. Peygamber efendimiz de bütün dedelerinin

temiz olduğunu bildiriyor. Şuara suresinde (Vetekallübeke

fissacidin) buyuruluyor. Yani mealen, (Sen, yani senin nurun, hep

secde edenlerden dolaştırılıp, sana inkılab etmiş, ulaşmıştır)

demektir. Ehl-i sünnet âlimleri bu âyet-i kerimeyi tefsir ederken,

bütün ana-babalarının mümin olduğunu bildirmişlerdir. Mevahib-i

ledünniyye kitabının başında, bütün dedelerinin temiz birer mümin

olduğunu bildiren hadis-i şerifler nakledildikten sonra buyuruluyor ki:

(İbni Abbas hazretleri buyuruyor ki:

"Seni bir Peygamberin neslinden diğer bir Peygamberin nesline

naklettim. Yani senin soyun Peygamberler silsilesidir. Bir babanın iki

oğlu olsa, Peygamberlik hangisinde ise, Resulullah ondan gelmiş

demektir.")

Hadis-i şeriflerde buyuruldu ki:

(Her asırdaki insanların en iyilerinden dünyaya getirildim.)

[Buhari]

(Allahü teâlâ, İsmail evladından, Kinaneyi ve onun

sülalesinden Kureyşi beğendi, seçti. Kureyş evladından da,

Haşimoğullarını sevdi. Onlardan da, beni süzüp seçti.) [Müslim]

(En iyi insanlardan vücuda geldim. Silsilem, en iyi

insanlardır.) [Tirmizi]

(Allahü teâlâ, Arabistan’daki seçilmişlerden beni seçti. Beni

her zamandaki insanların en iyilerinde bulundurdu.) [Taberani]

(Dedelerimin hiçbiri zina etmedi. En iyi babalardan, temiz

analardan geldim. Dedelerimden birinin iki oğlu olsaydı, ben

bunların, en iyisinde bulunurdum.) [Mevahib]

(Hazret-i Âdem’den babama kadar hep nikahlı ana-babadan

geldim. Ben ecdat olarak sizin en hayırlınızım.) [Deylemi]

(Soy bakımından da insanların en şereflisiyim. Öğünmek

için söylemiyorum.) [Deylemi]

[Yani (Hakikati bildiriyorum, hakikati bildirmek vazifemdir,

bunları söylemezsem vazifemi yapmamış olurum) demektir.]

Bu hadis-i şerifler ve Şuara suresindeki âyet-i kerime,

Peygamber efendimizin bütün dedelerinin temiz bir mümin olduğunu

göstermektedir. Kâfirler pis olduğuna göre, Hazret-i İbrahim’in

babasının kâfir olması mümkün değildir.

Molla Cami hazretleri buyuruyor ki:

(Muhammed aleyhisselamın zerresini taşıdığı için, Hazret-i

Âdem’in alnında nur parlıyordu. Bu zerre, Hazret-i Havva’ya ve

ondan Hazret-i Şit’e ve böylece temiz erkeklerden temiz kadınlara

ve temiz kadınlardan temiz erkeklere geçti. O nur da, zerre ile

birlikte, alınlardan alınlara geçti.) [Şevahid]

Bu nur, kâfire geçmediği gibi, zina gibi bir günah işleyen

mümine bile geçmiyordu. Bu bakımdan da Azer, Hazret-i İbrahim’in

babası değildi. [Hazret-i İbrahim’in babasının ismi Taruh idi.]

Amcası ve üvey babası idi

Enam suresinin 74. âyetinde, (İbrahim, babası Azer’e dediği

zaman...) buyuruluyor. Burada Azer kelimesi, baba kelimesinin atf-ı

beyanı olduğu Beydavi tefsirinde yazılıdır. Bir kimsenin iki ismi olup,

birlikte söylenince, birinin meşhur olmadığı, ikincinin meşhur olduğu

anlaşılır. Meşhur olmayan birincisindeki kapalılığı açıklamak için

ikincisi söylenir. Bu ikincisine atf-ı beyan denir.

Hazret-i İbrahim iki kimseye baba demektedir. Birisi kendi

babası, diğeri de üvey babası ve amcası olan kimsedir. İcaz,

belagat ve fesahat kaidelerine göre, âyet-i kerimenin manası,

(İbrahim, ismi Azer olan babasına dediği zaman) demektir. Böyle

olmasaydı, sadece (Azer’e dediği zaman) veya (Babasına dediği

zaman) demek yetişirdi. Eğer Azer kendi öz babası olsaydı Babası

kelimesi fazla olurdu. Türkçe’de bile (Babam Ali geliyor) denmez,

(Babam geliyor) denir.

Kur’an-ı kerimde amcaya baba denilmektedir. Hazret-i İsmail,

Hazret-i Yakub’un amcasıdır. Fakat Kur’an-ı kerimde (Amcan İsmail)

denmiyor, (Baban İsmail) deniyor. Çocukları, Hazret-i Yakub’a

(Babaların İbrahim ve İsmail ve İshak...) diyor. (Bekara 133) Yani,

(Baban İbrahim, baban İsmail ve baban İshak) deniyor. Halbuki

Hazret-i İsmail, Hazret-i Yakub’un babası değil, amcasıdır.

Tefsirlerde, Kur’an-ı kerimde amcaya baba denildiği bildirilmektedir.

Peygamber efendimizin yaşlı köylüye, amcaları olan Ebu Talib’e ve

Hazret-i Abbas’a baba dediği, çeşitli muteber kitaplarda yazılıdır.

Yalnız Araplarda değil, çeşitli milletlerde, amcaya, üvey babaya,

kayınpedere ve yardımsever zatlara baba demek âdettir.

Türkiye’de de, insanlara iyilik eden, onları himayesine alan

kimselere mecaz olarak, "Baba adam", "Fakir babası" dendiğini

hepimiz biliriz. Yaşlı kimselere de hürmeten "Baba" denir.

Yaşlı kadınlara da "Ayşe ana", "Fatma ana" veya "Hacı anne"

dendiği meşhurdur. Böyle söylemekle, yani baba demekle, o kimse

bizim babamız olmadığı gibi anne dediğimiz kadın da annemiz

olmaz. Bunlar hürmet için söylenir.

Yine yaşlı kimselere, bir akrabalığımız olmadığı halde, "Amca,

dede", yaşlı kadınlara da, "Teyze, nine" deriz. Bunlar bir saygı

ifadesidir.

Bu bakımdan Hazret-i Yakub’un öz babası Hazret-i İshak iken,

Kur’an-ı kerimde, Hazret-i Yakub’a hitaben (Baban İsmail)

buyurulmuştur.

[İmam-ı Süyuti hazretleri, Kitabüd-derc-il-münife kitabında

Azer’in Hazret-i İbrahim’in amcası olduğunu vesikalarla ispat

etmektedir.]

Bütün Peygamberler Müslüman idi

Allahü teâlânın var ve bir olduğunu bildiren ilahi dinlerin hepsi,

insanlar bozmadan önce, amele ait hükümler hariç, inanılacak

şeylerde hepsi aynı idi. Bütün Peygamberler Müslüman idi. Mesela

Yahudi ve Hıristiyanların bizim Peygamberimiz dedikleri nebiler için

Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:

(İbrahim ne Yahudi, ne de Hıristiyandı. O Allah’ı tanıyan

doğru bir Müslümandı.) [Al-i İmran 67]

(İbrahim, İsmail, İshak, Yakub ve hepsinin torunları

[Müslümandır], onların Yahudi veya Hıristiyan olduğunu

söyleyenlere de ki, siz mi iyi bilirsiniz, yoksa Allah mı? Allah’ın

bildirdiğini gizleyenden daha zalim kim olabilir.) [Bekara 140]

Hazret-i Âdem’den başlayarak, gelen bütün hak dinler, Hazret-i

Musa’dan Peygamberimiz Muhammed aleyhisselama kadar gelen 3

din, [Musevilik, İsevilik ve İslamiyet] Allah’ın bir ve Peygamberlerinin

de birer insan olduğunu bildirmiştir. Ancak Yahudiler, Hazret-i İsa’ya

inanmadılar. Hıristiyanlar da putlara tapınmaktan kurtulamadı.

Hazret-i İsa, (Ben de sizin gibi bir insanım. Allah’ın oğlu değilim,

Onun oğlu kızı yok) dediyse de, Baba, Oğul ve kutsal ruh ismi ile 3

ayrı ilaha tapındılar.

Hazret-i Hud, Ad; Hazret-i Salih, Semud kavmine; Hazret-i

Musa, Beni İsrail’e gönderilmişti. Harun, Davud, Süleyman, Zekeriya

ve Yahya "aleyhimüsselam" da, yine Beni İsrail’e gönderilmiştir.

Fakat, bunların ayrı dini olmayıp, Beni İsrail’i, Hazret-i Musa’nın

dinine davet etmişlerdi. Hazret-i Davud’a inen Zebur’da emir ve

yasakları bildiren hükümler yoktu. Vaaz ve nasihat dolu idi. Tevrat’ı

nesh etmedi, yani, yürürlükten kaldırmadı, onu kuvvetlendirdi.

Bunun için Hazret-i Musa’nın dini devam etti. Fakat zamanla

Yahudiler Tevrat’ta değişiklik yaptılar, Musevilik bozuldu. Hazret-i

İsa gelince, bunun dini, Hazret-i Musa’nın dinini nesh etti. Yani

Tevrat’ın hükmü kalmadı ve bundan sonra, Hazret-i Musa’nın

dinindeki bozulmayan hükümlerine de uymak caiz olmadı. Hazret-i

İsa’nın dinine uymak lazım oldu. Fakat, Yahudilerin çoğu, "Biz

Tevrat’a uyarız" diyerek Hazret-i İsa’ya iman etmedi. Bozulan

Yahudilikte kaldılar.

Hazret-i İsa, Beyt-ül-lahmde doğdu. Sonra Mısır’a gidip, daha

sonra da. Nasıra’ya yerleşti. Burada 30 yaşında nebi oldu. Bunun

için, Hazret-i İsa’ya iman edene Nasrani ve hepsine Nasara denir.

Yahudiler, Hazret-i Musa’nın dinine uyuyoruz, Tevrat ve Zebur

okuyoruz diyor. Nasara da Hazret-i İsa’nın dinine uyuyoruz, İncil

okuyoruz diyor. Halbuki, bütün cihana gönderilen Muhammed

aleyhisselamın dini yani İslamiyet, daha önce gelmiş bütün dinleri

nesh etmiştir. Sadece bozulan kısımları değil, bozulmayan kısımları

da yürürlükten kaldırmıştır. İslam dininin hükmü kıyamete kadar

süreceğinden, başka bir dinde bulunmak caiz olmaz. Çünkü Kur'an-ı

kerimde mealen buyuruluyor ki:

(Allah indinde hak din ancak İslam’dır.) [Al-i İmran19]

(Sizin için din olarak İslam’ı beğendim.) [Maide 3]

(İslam’dan başka din arayanın bulacağı din asla kabul

edilmez.) [Al-i İmran85]

Peygamber efendimizden sonra, hiç Peygamber gelmeyecektir.

Kur'an-ı kerimde buyuruluyor ki:

(Muhammed aleyhisselam, Allah’ın Resulü ve

Peygamberlerin sonuncusudur.) [Ahzab 40]

Hızır aleyhisselam

Sual: Bazıları, "Hızır gibi efsanevi kimseler, uydurmadır" diyor.

Hızır aleyhisselam hakkında hadis yok mudur?

CEVAP

İslam âlimleri, Hızır aleyhisselamın varlığı hakkında değil,

Peygamberliği hakkında ihtilaf edip, kimi nebi, kimi de veli

demişlerdir.

İmam-ı Rabbani hazretleri, Hızır aleyhisselam ile görüşüp

konuştuğunu; fakat, vefat ettiğini, ruhunun insan şekline girdiğini

bildirmektedir. [M. 282]

Hazret-i Hızır’ın, birçok evliya ile görüştüğü bilindiği için hayatta

olduğunu söyleyenler olmuştur. Fakat ehl-i sünnet âlimlerinin hiçbiri

"Hızır diye birisi yok" dememiştir.

Kehf suresinin 60-72. âyetlerinde, Musa aleyhisselamla Hazreti

Hızır’ın arkadaşlıkları anlatılmaktadır. Tefsir ve hadis kitaplarında,

Musa aleyhisselamın arkadaşının Hazret-i Hızır olduğu bildiriliyor.

(Beydavi, Celaleyn, Medarik, Buhari),

Hazret-i Hızır hakkındaki hadis-i şeriflerden biri şöyle:

(Hızır, kuru bir yere beyaz bir post serip üstüne oturunca,

kuru yer birden yeşillenir. Biten yeşil otlar, arkasında sallandığı

için ona Hızır denmiştir.) [Buhari]

[Hızır, yeşil demektir.]

Kıssanın hikmeti

Sual: Kur’anda geçen, Hızır’la Hazret-i Musa’nın kıssasının

hikmeti nedir?

CEVAP

Her kıssada ibret alınacak dersler vardır. Hazret-i Hızır’la Musa

aleyhisselamın kıssasından, âlimlerin çıkardığı hükümlerden bazıları

şunlardır:

1- Yolculukta hizmetçi bulundurmak caizdir. Sefere arkadaşla

birlikte de çıkılabilir. [Yolculukta birini emir [başkan] seçmek sünnet,

buna tâbi olmaksa vacibdir.]

2- İlim öğrenmek için, gerekiyorsa uzaklara gitmek müstehabdır.

3- Sefere çıkarken yiyecek almak caizdir ve tevekküle mani

değildir.

4- Talebe, rütbe itibarıyla hocasından üstün olsa da, hocasına

tevazu göstermelidir. [İnsan bildiğinin hocası, bilmediğinin

talebesidir. Bilmediği bir şeyi bilen birinden öğrenirken, ona karşı

tevazu göstermelidir.]

5- Talebe, kaldıramayacağı bir şey sorarsa, hocası

öğretemeyeceği için özür dilemelidir.

6- Yapacağı bir işi söylerken inşallah demelidir.

7- Metbu [tâbi olunan], tâbi olana şart koşabilir.

8- Şart edilen şey yapılmalıdır.

9- Kişi, unuttuğu şeyden dolayı ayıplanmaz.

10- Tekrar, üç defa yapılır.

11- Yolcunun, ihtiyaç halinde yiyecek istemesi caizdir.

12- Yapılan iş için ücret alınabilir.

13- Fakir, geçimini karşılayan bir vasıtası olsa da, fakir

olmaktan çıkmaz.

14- Gasp etmek haramdır.

15- Yetimin malını veya emanet olan bir malı kurtarmak için, bir

kısmına zarar verilebilir.

16- İki zarar karşı karşıya gelince, büyüğünden kurtulmak için,

küçüğünü işlemek gerekir.

17- Binayı tamir gerekir. Yıkılıncaya kadar ihmal edilmez.

Hazret-i Eyyub ve sabrı

Sual: Hazret-i Eyyub’ün, hastalanıp çeşitli belaya maruz

kalmasının sebebi nedir?

CEVAP

Eyyub aleyhisselam, namaza durduğu zaman, dünya ile

alakasını tamamen keser, Hak teâlâdan başka bir şey düşünmezdi.

Hak teâlâ, onun ibadet ve taatteki sabrını övünce, yerde ve gökte

bulunan bütün melekler, ziyaretine geldiler. Şeytan, Eyyub

aleyhisselamı kıskanarak Hak teâlâya niyazda bulundu.

- Ya Rab, bu kuluna ne izzet verdin de melekler onu ziyarete

geliyor?

- Eyyub benim sabırlı kulumdur. Sabırlı kullarıma böyle

ikramlar da azdır.

- Ya Rab, onun sabırlı olup olmadığı benim tecrübeme bağlıdır.

İzin ver de, ben onu bir tecrübe edeyim!

- Ey melun haydi tecrübe et!

Hadis-i şerifte buyuruldu ki:

(Şüphe edilen altın, ateşle muayene edildiği gibi, insanlar

da dert ile, bela ile imtihan olur.) [Taberani]

Şeytan, izin üzerine, Eyyub aleyhisselamın yanına gitti. Sabrını

taşırıp yoldan çıkarmak için önce malına el uzattı. Dağda otlayan

bütün davarlarını [koyun ve keçilerini] öldürüp Eyyub aleyhisselamın

yanına geldi. Onu secdede bulup dedi ki:

- Ya Eyyub, sen hâlâ ibadetle meşgulsün. Halbuki Rabbin sana

hışmetti. Bütün davarlarını kırıp geçirdi. Ona hâlâ ibadet mi

ediyorsun?

Hazret-i Eyyub namazını bitirip selam verdikten sonra buyurdu

ki:

- Davarların hepsinin helak olduğunu söylüyorsun. Onlarla

benim ne alakam vardır? Ben sadece aciz bir kulum, köleyim.

Kölenin nesi olur? Bütün mal-mülk efendinindir. Efendi, kendi

davarlarını helak etmişse, bana ne? Ben kulum, kulluğumu

bilirim.

Sonra, tekrar ibadete başlayınca, şeytan perişan oldu. Bu sefer

de evlatlarına el attı. On çocuğunun hepsini öldürüp tekrar Eyyub

aleyhisselamın yanına geldi. Dedi ki:

- Ya Eyyub yaptığın ibadetlerin Hak katında bir sineğin kanadı

kadar kıymeti yoktur. Rabbin sana gazap etti. Bütün çocuklarını

öldürdü.

- Çocuklarımın benimle ne ilgisi var? Yaratan, can veren,

yaşatan, öldüren Odur. Hüküm yalnız kahhar olan Allahü

teâlânındır.

Tekrar namaza durdu. Şeytan, umduğunu bulamayınca çok

üzüldü. Hak teâlâya niyaz etti:

- Ya Rab, Eyyub kulunu çok sabırlı buldum. Mallarını ve

evlatlarını helak ettiğim halde gönlünü senden alamadım. Müsaade

buyur da bir de gidip elimi Eyyubün vücuduna süreyim, onu

hastalandırayım! Bakalım bu sefer sabredebilecek midir?

- Haydi git, bildiğini yap!

Şeytan, Eyyub aleyhisselam secdede iken, burnundan üfledi.

Bütün vücudu eridi. Zehirli yılan sokmuş gibi oldu. Her tarafı yara

oldu. Buna rağmen bir defa inleyip sızlamadı. Şeytan bir doktor

şeklinde gelip, (Bir sıkıntın varsa söyle, hemen tedavi edeyim) dedi.

Fakat sıkıntısını belli etmedi, halinden şikayet etmedi. Yedi yıl, hasta

yattı. Yine de gücünün yettiği nispette Rabbine ibadet ederdi.

Kur'an-ı kerimde mealen buyuruldu ki:

(Kimi çeşitli nimete kavuşunca, Allah’ı anmaktan yüz

çevirir. [Hastalık, fakirlik gibi] bir şer dokununca da [Allah’ın

rahmetinden] ümidini keser.) [İsra 83]

Eyyub aleyhisselam Allahü teâlâdan ümidini kesmeyip

sabrederek imtihandan başarıyla çıkınca, bütün malı ve evladı

tekrar kendisine verildi. Allahü teâlâ, sabredenlerle beraberdir. Onun

kaza ve kaderine sabredenler sonsuz nimetlere kavuşur. Kur'an-ı

kerimde mealen buyuruldu ki:

(Sabredenlere, mükafatlar hesapsız verilecektir.) [Zümer 10]

Hadis-i şerifte de buyuruldu ki:

(Allahü teâlâ buyurdu ki: "Kimin, bedenine, evladına veya

malına bir musibet gelir de o da sabr-ı cemil gösterirse [güzel

sabrederse], Kıyamette ona hesap sormaya haya ederim.)

[Hakim]

Eyyub aleyhisselam, afiyete, mal ve evlatlarına kavuşunca, o

gece seher vaktinde bir ah çekerek ağladı. Sebebini sual ettiler.

Buyurdu ki:

(Her gece seher vaktinde "Ey hastamız nasılsın?" diye bir

ses duyardım. Şimdi o vakit geldi. Bir ses işitmediğim için

ağlıyorum.) [R. Nasıhin]

Hazret-i Eyyub’ün ağlaması

Sual: Okuduğum bir Kur'an tercümesinde, Hazret-i Eyyub

hastalıktan dolayı şikayet ediyor. Peygamberin, hastalık için

şikayette bulunması doğru mudur? Tercümede mi bir yanlışlık

vardır?

CEVAP

Defalarca yazdığımız gibi, Kur'an meali adı altında, yapılan

hiçbir tercümenin okunmasını tavsiye etmiyoruz. Çünkü Kur'an-ı

kerim, kısa veya uzun tercüme edilemez. Ancak ehli olan âlimler,

nakli esas alarak tefsirini, tevilini yaparlar. Mealden din öğrenilmez.

Sad suresinin 44. âyet-i kerimesinde mealen, (Eyyub’ü,

[malına, canına ve aile efradına gelen musibetlere] sabredici

bulduk. O ne güzel kuldu, daima Allah’a yönelir, Ona sığınırdı)

buyuruluyor. Bu âyet-i kerimede Cenab-ı Hak, Eyyub aleyhisselamın

sabrını övüyor, (O ne güzel kuldu) buyuruyor. Eğer, Eyyub

aleyhisselam, hastalığını şikayet etseydi, Allahü teâlâ, onu övmezdi.

Bu hususu âlimler şöyle izah ediyor:

Hastalığını insanlara sızlanarak anlatmak şikayettir. Doktora

anlatmak, diğer insanlara anlatmak gibi değildir. Hiç kimsenin

bulunmadığı bir yerde, (Ya Rabbi, hastalığım sebebiyle ibadetlerimi

yapamıyorum) diye ağlamak, hastalıktan şikayet değil, ibadet

edemediğinden dolayı halini arzdır. Bir nevi özür dilemektir. Hâlini

Allahü teâlâya arz edip dua etmekte mahzur yoktur. Nitekim Kur'an-ı

kerimde, Yakub aleyhisselamın (Ben büyük kederimi ve

hüznümü, [başkalarına değil] ancak Allah’a arz ederim) dediği

bildirilmektedir. [Yusüf 86]

Hastalığına üzülmedi

Kur'an-ı kerimi en iyi bilen, tefsir eden şüphesiz Peygamber

efendimizdir. Aynı sual ona da sorulunca, cevaben buyurdu ki:

(Allahü teâlâya yemin ederim ki, Eyyub aleyhisselam,

hastalığı için inleyip sızlanmadı. Yedi sene, yedi ay, yedi gün,

yedi saat, o belaya maruz kaldığı için, ayakta namaz kılamayıp

yere düştü. İbadette kusur edince, "Gerçekten bana hastalık

isabet etti" dedi.)

Şeytan, Eyyub aleyhisselamı kandırmak için yanına gidip

(Malına, canına ve aile efradına gelen bu beladan kurtulmak

istersen bana secde et, seni eski haline getireyim) dedi. Şeytanın bu

ağır sözü, Eyyub aleyhisselamın gayretine dokundu. Büyük bir

belaya maruz kaldığını anlayıp "Gerçekten bana hastalık isabet

etti" dedi.

Hastalık uzadıkça, tanıdıkları kendinden uzaklaştı. Fakat sadık

hanımı, onu bırakmadı. Şehrin kenarında bir kulübe yaptırdı.

İhtiyaçlarını şehirden alıp getirirdi. Bir gün yine şehre gittiği sırada,

Hazret-i Cebrail, Hazret-i Eyyub’e Allahü teâlânın lütfunu müjdeledi:

(Ya Eyyub, bela verdim, sabrettin, şimdi ise, ne istersen

iste vereyim.)

Eyyub aleyhisselam da âyetteki gibi hâlini arz edip dua etti.

Cenab-ı Hak, (Onun duasını kabul ettik) buyurdu. (Enbiya 84)

Yerden su çıktı

Sad suresinde bildirildiği gibi, Cebrail aleyhisselam, Hazret-i

Eyyub’ün ayağını yere vurmasını söyledi. Ayağını vurunca, yerden

berrak bir su çıktı. Bu su, içme zamanında soğuk, yıkanma

zamanında sıcak akardı. Bu sudan bir yudum içip, bir miktar da

başına dökünce, hastalığı hemen geçti, kuvveti yerine geldi. Genç

bir delikanlı oldu. Hazret-i Cebrail, ona temiz ve kıymetli elbiseler

giydirdi.

Bir müddet sonra, hanımı, şehirden yiyecekle dönünce, onu

yatakta göremeyip ağlamaya başladı. (Hastama n’oldu, canavarlar

mı götürdü?) diyerek feryat ederken, Hazret-i Eyyub ona seslendi:

- Ey hatun, sen kimi arıyorsun?

- Hayat arkadaşım bir hastam var idi. Onu kaybettim.

- Adı ne idi?

- Sabırlı Eyyub idi.

- Şekli nasıldı?

- Sıhhatli iken sana çok benzerdi.

- Ya Rahime, işte o belaya maruz kalan Eyyub benim.

Hanımı ile Allahü teâlâya şükrederek ağlaştılar. Şehre

geldiklerinde köhne evlerinin yenilendiğini, daha önce ölen yedi oğlu

ile, üç kızının dirildiğini, helak olan develerinin, koyunlarının ve diğer

mallarının hepsinin geri geldiğini gördüler. Üstelik anbarlarını altın

ve gümüş ile dolu buldular. Hanımı da gençleşti ve 26 çocukları

oldu. (R. Nasıhin, Tibyan)

Sual: Hazret-i Eyyüb’ün hastalığında yaralarının kurtlandığı

doğru mudur?

CEVAP

Evet, doğrudur. Bazı kimseler, Peygamberlere böyle hastalık

gelmez dedilerse de, Peygamberlerin yarasına kurt düşmez diye bir

şey yoktur. Peygamberliğin yedi vasfı vardır:

1- Emanet,

2- Sıdk,

3- Tebliğ,

4- Adalet,

5- İsmet,

6- Fetanet,

7- Emn-ül azl.

Yaralarının kurtlanması, peygamberlik sıfatlarına aykırı değildir.

Eyyüb aleyhisselamın, yaralarının kurtlandığını büyük âlim

Alâaddin-i Attar hazretleri de bildirmektedir. (S. Ebediyye)

Lokman aleyhisselam

Sual: Hazret-i Lokman’ın Kur'an-ı kerimde ismi geçtiği halde

niçin peygamber olduğunda ihtilaf edilmiştir?

CEVAP

Kur'an-ı kerimde her ismi geçen peygamber değildir. Lokman

aleyhisselamın peygamber olup olmadığını bilmek gerekmez. Eğer

gerekseydi, dinimiz açıkça bildirirdi.

Hazret-i Lokman, Davud aleyhisselam zamanında yaşadı.

Habeşli bir köle iken azat olup yüksek mertebelere kavuştu. Allahü

teâlâ, Lokman aleyhisselama, hikmet ile peygamberlikten hangisini

istediğini sordu. O da hikmeti istedi. (Hikmeti niçin istedin?) dediler.

Buyurdu ki:

- Allahü teâlâ, peygamberlik verdiği kimseyi muhayyer kılmaz.

Beni muhayyer kılması hikmeti tercih etmeme mecbur etti.

Kur'an-ı kerimde mealen buyuruldu ki:

(Allah’a şükret diye Lokman’a hikmet verdik. Şükreden

kendisi için şükreder.) [Lokman 12]

Hikmet, eşyanın mahiyetini, vasfını ve hususiyetini bilmek

demektir. Hikmet ehli, selim akla sahiptir. İlmiyle amel eder.

Kendisine sordular:

- Peygamberlik hakkında ne dersin?

- Peygamberlik, mihnet ve meşakkatle doludur.

Peygamberler belalara düçar olur.

- Peygamberlik olmadığı halde bunları nereden biliyorsun?

- Hüküm mevkiinde olan daima sıkıntı içinde olur.

- Bu mertebeye nasıl eriştin?

- Doğru söylemek, emanete riayet ve faydasız sözü terk

etmekle.

- Saadetin alameti nedir?

- Sıdk, edep, hilm ve emanete riayettir.

- Edep, asalet, mal ve ilimden hangisi daha üstündür?

- Edep asaletten, ilim maldan hayırlıdır.

Oğluna öğütleri

* Ey oğlum, âlimlere karşı öğünmek, akılsızlarla tartışmak ve

gösteriş yapmak için ilim öğrenme!

* Dünya deniz gibidir. Çok kimse boğulmuştur. Gemin takva,

yükün iman, hâlin tevekkül olursa kurtulursun.

* Horoz senden daha akıllı olmasın! O, her sabah zikrederken,

sen uykuda olma.

* İnsanlara nasihat ederken kendini unutma! Muma benzeme.

Mum aydınlatırken, kendini yakıp eritir.

* Yalandan çok sakın! Çünkü dinini bozar ve insanlar yanında

mürüvvetini azaltır. Bununla değerini ve makamını kaybedersin.

* Hep üzüntülü olma, kalbini dertli kılma. İnsanların elinde olana

tamah etmekten sakın. Kazaya razı ol ve Allahü teâlânın sana

verdiği rızka kanaat et.

* Dünya geçici ve kısadır. Dünya hayatı ise azın azıdır. Bunun

da azı kalmış, çoğu geçmiştir.

* Tevbeyi yarına bırakma, ölüm ansızın gelip yakalar.

* Sükut eden pişman olmaz. Söz gümüş ise sükut altındır.

* Âlimlerle otur, hikmet sahiplerinin sözlerini dinle! Allahü teâlâ,

bahar yağmuru ile toprağa hayat verdiği gibi, ölü kalbleri hikmet

nurları ile diriltir.

* Ölümden şüphen varsa, yatıp uyuma. Uyumak zorunda

kaldığın gibi, ölüme de mahkumsun. Dirilmekten de şüphen varsa,

uyanma hiç. Uykudan uyandığın gibi öldükten sonra da dirileceksin.

* Yoksulluktan korun. Yoksul düşenin dini ve aklı zayıflar ve

mürüvveti kaybolur.

* Borç yükü altında ezilmektense, taş taşımayı tercih et.

* Yapacağın işi, daha önce bunu denemiş, tecrübeli kimselere

danış! Çünkü onlar, kendilerine pahalıya mal olmuş doğru görüşleri

sana bedava verirler.

* Çalış, kazan! Çalışmayıp muhtaç olanın dini ve aklı noksandır.

* Hikmet, bize lazım olmayan şeyin üzerinde durmamak ve gizli

şeyleri araştırmamaktır.

* En iyi haslet dindar olmaktır. Bu haslet iki olursa, dindarlık ve

mal sahibi olmak. Üç olursa, dindarlık, mal ve haya. Dört olursa,

dindarlık, mal, haya ve güzel ahlak. Beş olursa, dindarlık, mal, haya,

güzel ahlak ve cömertliktir.

İskender-i Zülkarneyn

Sual: İskender’e niçin Zülkarneyn denmiştir?

CEVAP

Hazret-i Zülkarneynin de Lokman aleyhisselam gibi peygamber

veya veli olduğunda ihtilaf edilmiştir. Peygamber olup olmadığını

bilmemiz gerekmez. Doğu ve Batıya hakim olduğu için kendisine

Zülkarneyn dendiği söylenmektedir. Başka rivayetler de vardır.

Allahü teâlâ, Hazret-i Zülkarneyne, dilleri ayrı olan birkaç

kabileyi dine davet etmesi için nur ile zulmeti, (Aydınlıkla karanlığı)

emrine verdiğini, kabilelerin de böylece kendisine tâbi olacağını

bildirir. Bu sayede dünyaya hakim olur.

Üç İskender vardır:

Birinci İskender, Makedonya kralı Filipin oğlu. Miladdan önce

yaşadı, 33 yaşında öldü

İkinci İskender, Yemen hükümdarıdır. Çin’e kadar gitmiştir.

Üçüncü İskender, Kur'an-ı kerimde Zülkarneyn adı ile

bildirilen mübarek zattır. Yafes soyundan olup Hızır aleyhisselamın

teyzesinin oğludur. Diğer iki İskender’den önce yaşamıştır. Yecüc

ve Mecüc denilen kavmi, iki dağ arasına hapsetti. Yüz metre

yükseklikte taş ve demirden bir setle dağı kuşattı. Çin seddi

başkadır.

Hazret-i Zülkarneyne soruldu ki:

- Babanı mı, yoksa hocanı mı daha çok seviyorsun?

Buyurdu ki:

- Hocamı daha çok seviyorum. Çünkü babam dünyaya

gelmeme vesile olmuştur. Fakat hocam ebedi saadetime

sebeptir.

Ölürken (Cihanı avucumun içine aldığım halde şimdi eli boş

gidiyorum) buyurdu.

Dünya kimseye kalmamıştır. Ahirette herkes amelinin karşılığını

göreceğine göre, salih amel işlemeye gayret etmelidir!

Hazret-i Süleyman ve Belkıs

Sual: Belkıs kimdir?

CEVAP

Süleyman aleyhisselam, Hacdan sonra Sana’ya gitti. Buradaki

bir hüdhüd (ibibik), Süleyman aleyhisselamın hüdhüdüne Belkıs’ın

sarayını anlattı. Bu hüdhüd de merak edip, Belkıs’ın sarayını gezip

geldi. Gördüklerini anlattı.

Hazret-i Süleyman Belkıs’a besmeleyle başlayan (Müslüman

ol, isyan etmeden bana gel!) diye bir mektup yazdı. Hüdhüd, her

yer kapalı olduğu için mektubu pencereden girerek Belkıs’ın

yatağına koydu. Belkıs, uyanıp mühürlü mektubu görünce korktu.

Adamlarını toplayıp istişare etti. Süleyman aleyhisselamın

peygamber olup olmadığını öğrenmek istedi. (Peygamberse

savaşamayız, teslim oluruz. Değilse savaşırız) dedi.

Denemek için kız kıyafetinde beşyüz genç erkek, erkek

kıyafetinde beşyüz kız, eğri delikli bir inci, bir bardak, bir taş ve

hediye olarak da yakut bir taçla iki altın kerpiç gönderdi. (Eğer bu

adam, peygamberse, erkeklerle kızları birbirinden ayırır. İnsan

ve cinden başka bir mahlûka bu taşı deldirir. Bardağa yerde ve

gökte olmayan sudan doldurur. Şu inciye de ip geçirir) dedi.

Hüdhüd gelip bunları Süleyman aleyhisselama haber verdi. O

da Belkıs’ın göndermekte olduğu kerpiçlerin ebadındaki altın

kerpiçlerle geniş bir sahayı döşetti. Hayvanları üstüne saldı.

Belkıs’ın elçileri, her yerin altın kerpiçlerle döşenmiş olduğunu,

hayvanların kerpiçlere pislediğini, altının burada hiçbir değeri

olmadığını görünce, getirdikleri iki altın kerpici hediye olarak

vermeye utandılar. Altın kaplı sahada iki kerpicin yeri boştu. Elçiler

(Bu iki kerpici oradan çaldınız diye itham ederler) diyerek iki kerpici

gedik olan yere bırakıp huzura çıktılar.

Belkıs (Bu adam sizi sert karşılarsa peygamber değildir)

demişti. Fakat Süleyman aleyhisselam güler yüzle ve tatlı sözlerle

karşıladı. (Hani inciniz nerede? Getirin ona iplik takalım)

buyurdu. İnciyi bir ağaç kurduna verdi. Kurt, ipliği ağzına alıp bir

taraftan girerek öteki taraftan çıktı. Süleyman aleyhisselam,

(Delinecek taşı getirin) buyurdu. Onu da ağaçkakan kuşu deldi.

Kız ve erkeklere yüzlerini yıkattı. Kızlar ibriği sol el ile, erkekler sağ

el ile tuttukları için birbirinden ayırdı. Bardağı da hızlı koşturulan

atların terleriyle doldurttu. Getirilen hediyeleri de kabul etmedi.

Elçileri, durumu gidip Belkıs’a haber verince, Belkıs (Bu zat

peygamberdir. Teslim olmaktan başka çaremiz yoktur) dedi.

Teslim olmak üzere adamları ile yola çıktı.

Süleyman aleyhisselam, Belkıs gelmeden önce tahtını ism-i

a'zam duasını bilen Asaf bin Berhıya’ya getirtti. Belkıs’ın babası cin,

anası insan idi. Belkıs’ın geleceğini duyan cinler, endişeye

kapıldılar. (Belkıs gelir, Süleyman aleyhisselamla evlenir, bir erkek

çocukları da olursa, başımız beladan kurtulmaz. Bu işe engel olalım)

dediler. Belkıs’ın aklının bozuk olduğunu, ayaklarının merkep

ayağına benzediğini söylediler. Süleyman aleyhisselam da bu

haberin doğru olup olmadığını öğrenmek için üzeri billur döşeli bir su

havuzu yaptırdı. Belkıs, billuru bilmediğinden suya gireceğini

zannederek ayakkabılarını çıkardı. Süleyman aleyhisselam da

ayaklarında kusur olmadığını gördü. Aklını tecrübe için de tahtında

biraz değişiklik yaptırarak kendisine gösterdi. (Tıpkı benim tahtım)

dedi. Süleyman aleyhisselam, onu dine davet etti. Belkıs kabul etti.

Evlendiler.

Allahü teâlâ, kendisine itaat eden salih kullarına dünya ve

ahirette çeşitli nimetler ihsan eder. (E. Aşıkın, Gunye)

Hiçbir Peygambere dil uzatılmaz

Sual: Bazı Avrupa ülkelerinde Resulullah efendimize hakaret

maksadıyla karikatür vs. yapılınca, tepki amacıyla Hazret-i İsa’ya dil

uzatmaya başlandı. Peygamberlere nasıl dil uzatılır?

CEVAP

Peygamber efendimize dil uzatılması, ardından Hazret-i İsa’ya

dil uzatılması din düşmanlarının bir oyunudur. Müslümanlar bu

tuzağa düşmemeli. Din düşmanlarının kendileri zaten hiçbir

Peygambere inanmıyorlar.

Bir Peygambere Tanrı veya Tanrı’nın oğlu demek, ona inanmak

demek değildir. Yani onlar için değişen bir şey yok, kâfir tekrar kâfir

olmaz; ama bir Müslüman, herhangi bir Peygambere dil uzatamaz.

Bütün Peygamberler Müslüman idi, hepsine inanmak, hepsini

sevmek imanımızın şartlarındandır.

İmanın dördüncü şartı, Peygamberlere imandır. Amentü’deki

ve rusülihi kelimesi, Allahü teâlânın Peygamberlerine iman etmeyi

bildirmektedir.

Peygamberlerin ilki Âdem aleyhisselam ve sonuncusu, bizim

Peygamberimiz Muhammed Mustafa sallallahü aleyhi ve sellemdir.

Bu ikisinin arasında, çok Peygamber gelmiş ve geçmiştir. Sayıları

belli değildir. Yüz yirmi dört binden çok oldukları bildirilmiştir.

Peygamberlere iman etmek, aralarında hiçbir fark görmeyerek,

hepsinin Allahü teâlâ tarafından seçilmiş sadık, doğru sözlü

olduklarına inanmak demektir. Onlardan birine inanmayan, hiçbirine

inanmamış olur.

Allahü teâlâ, ilk insan ve ilk Peygamber olan Âdem

aleyhisselamdan beri, her bin senede din sahibi yeni bir Peygamber

vasıtası ile, insanlara dinler göndermiştir. Bunlar vasıtası ile,

insanların dünyada rahat ve huzur içinde yaşamaları ve ahirette de

sonsuz saadete kavuşmaları yolunu bildirmiştir. Kendileri ile yeni bir

din gönderilen Peygamberlere (Resul) denir. Resullerin büyüklerine

(Ülülazm) Peygamberler denir. Bunlar, Âdem, Nuh, İbrahim,

Musa, İsa ve Muhammed aleyhimüssalatü vesselamdır.

Âdem aleyhisselamdan, son Peygamber Muhammed

aleyhisselama kadar bütün Peygamberler, hep aynı imanı bildirmiş,

ümmetlerinden aynı şeylere iman etmelerini istemişlerdir. Yahudiler,

Musa aleyhisselama inanıp, İsa aleyhisselama ve Muhammed

aleyhisselama inanmazlar. Hıristiyanlar, İsa aleyhisselama inanıp,

Muhammed aleyhisselama inanmazlar. Müslümanlar ise, bütün

Peygamberlere inanırlar. Peygamberlerden herhangi birini inkâr

veya herhangi birine hakaret etmek küfürdür, yani böyle yapan kâfir

olur.

Allahü teâlânın var ve bir olduğunu bildiren ilahi dinlerin hepsi,

insanlar bozmadan önce, amele ait hükümler hariç, inanılacak

şeylerde hepsi aynı idi. Bütün Peygamberler Müslüman idi. Mesela

Yahudi ve Hıristiyanların bizim Peygamberimiz dedikleri nebiler için

Kur’an-ı kerimde mealen buyuruluyor ki:

(İbrahim, İsmail, İshak, Yakub ve torunları [Müslümandır],

onların Yahudi veya Hıristiyan olduğunu söyleyenlere de ki, siz

mi iyi bilirsiniz, yoksa Allah mı? Allah’ın bildirdiğini

gizleyenden daha zalim kim olabilir.) [Bekara 140]

Her yere peygamber geldi

Sual: Dünyanın her yerine peygamber gönderilmiş midir?

CEVAP

Evet, gönderilmiştir. İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki:

Çok geniş ve çok derin düşünüyorum da, yeryüzünde,

Peygamberimizin haberi yetişmeyen, hiçbir yer kalmadığını

anlıyorum. Bütün dünyanın, onun davet nuruyla güneş gibi

aydınlandığı görülüyor. Hatta duvar arkasında bulunan, Yecuc ve

Mecuc’e bile ulaşmış bulunuyor. [İmam-ı Rabbani hazretleri

zamanında böyle olunca, iletişim vasıtalarının çok ilerlediği

günümüzde, Müslümanlığı duymayan kimselerin kalmama ihtimali

daha kuvvetlidir.]

Bütün dünyada peygamber gönderilmedik bir yer kalmamış

gibidir. Hatta bundan en mahrum zannedilen Hindistan’da bile,

Hintlilerden peygamber gelip, Allahü teâlânın emirleri bildirilmiştir.

Hindistan’ın bazı kısımlarında, peygamberlerin nurları, küfür

karanlıkları içinde, yıldızlar gibi parlamıştır. Gerekirse, bu şehirlerin

isimlerini bile söyleyebilirim. Bazı peygamberlere bir kişi bile

inanmamış, kimse kabul etmemiştir. Yalnız bir kişinin inandığı

peygamberler de olmuştur. Bazılarına da, iki veya üç kimse iman

etmiştir. Hindistan’da bir peygambere, üç kişiden çok inanan olduğu

görülemiyor. Yani, dört tane ümmeti bulunan peygamber olmamıştır.

Hintlilerin tapındıkları kimselerden bazılarının kitaplarındaki, Allahü

teâlânın varlığı ve sıfatları hakkında görülen yazılar, hep o

peygamberin ışıklarının yansımasıdır, çünkü her asırda, her

ümmete peygamber gelerek, Allahü teâlânın varlığını ve sıfatlarını

bildirmiştir. Onların mübarek varlıkları olmasaydı, küfür ve günah

pislikleriyle kirlenmiş olan akıllar, iman nimetine kavuşamazdı. Bu

ahmaklar, çürük akıllarıyla, herkesi kandırıp, kendilerine tapmaya

zorlamış, (Sizi biz kurtardık, bizim sayemizde yaşıyorsunuz) diyerek,

kendilerinden başka bir kuvvetin bulunmadığını sanmışlardı. (1/259)

Demek ki, Asya’ya geldiği gibi, Amerika’ya, Avrupa’ya, Afrika’ya

ve dünyanın her beldesine, her köyüne peygamber gönderilmiştir.

İnanan kimseler olmadığı veya çok az olduğu için, peygamber

gelmedi zannedilmektedir.

Peygamberlik seçilmekle olur

Sual: (Peygamberlik, çalışmakla elde edilir) diyen oluyor.

Çalışmakla peygamber olunur mu?

CEVAP

Peygamberlik, çalışmakla ve çok ibadet yapmakla ele geçmez.

Yalnız Allahü teâlânın ihsanı, seçmesiyle olur. İmam-ı Rabbani

hazretleri buyuruyor ki:

Peygamberlik kemalleri, ancak Allahü teâlânın ihsanıyla hâsıl

olur. Çalışmakla, uğraşmakla, bu büyük nimet ele geçemez. Hiçbir

gayret, bu büyük nimeti ele geçiremez, Hiçbir riyazet ve mücahede,

bu yüksek nimete kavuşturamaz. Evliyalık böyle değildir. Bunların

başlangıcı elde edilebilir. Riyazet ve mücahedeyle hâsıl olabilir. Pek

az kimseyi, çalışmadan, uğraşmadan da, vilayet nimetine

[evliyalığa] kavuşturabilirler. Vilayet, Fena ve Beka demektir. Fena

ve Beka da, Allahü teâlânın ihsanıdır. Çalışarak, başlangıçları elde

edildikten sonra, Allahü teâlâ, dilediğini, Fena ve Beka nimetini

ihsan ederek şereflendirir. Resulullah’ın Peygamber olduğu

bildirilmeden önce ve ondan sonra mücahedeler yapması, bu

nimete kavuşmak için değildi. Başka faydalar içindi. Hesabın az

olması, insanlıkla yapılan yanlışlıkların giderilmesi, derecelerin

yükselmesi, yiyip içmesi olmayan melekle konuşmakta edebi

gözetmesi, Peygamberlik makamında lazım olan harikaların,

mucizelerin çok olması gibi incelikler içindi. Peygamberler bu

nimete, aracısız olarak kavuştu. Peygamberlerin Eshabı, onlara

uydukları için, vâris oldular. Peygamberlerinin aracılığıyla bu nimetle

şereflendiler. Peygamberlerden ve eshablarından sonra çok az

kimse, bu nimetle şereflendi. Başkasına da, uymakla, vâris olmakla

bu nimet ihsan edilebilir. (1/301)

Peygamberlerle ilgili çeşitli sorular

Hazret-i İsa’dan sonra

Sual: Hazret-i İsa ile Peygamber efendimiz arasında

Peygamber gelmiş midir?

CEVAP

Hazret-i Âdem’den beri birçok Peygamber geldiği kitaplarda

yazılıdır. Bunlardan bin senede bir gelene Resul denir. Her asırda

en az bir Peygamber gelerek, Resullerin bildirdiği dinleri

kuvvetlendirmişlerdir. Resullere tâbi olan bu Peygamberlere Nebi

denir. Hazret-i İsa’dan sonra da nebiler gelmiştir. Mesela Hazret-i

Yahya, İsa aleyhisselamla aynı senede doğmuştur. Hazret-i İsa’ya

İncil inince, Hazret-i Yahya da Ona tâbi olup İncilin hükümlerini

bildirmiştir. Hazret-i İsa’dan sonra da nebiler [Peygamberler]

gelmiştir. Bunlardan üçünün hayatı, Türkiye Gazetesi’nin

yayınlarından Peygamberler Tarihi Ansiklopedisinin 5. cildinde

bildirilmiştir. Bunlar, Şemun, Circis ve Halid bin Sinandır.

(Aleyhimüsselam)

Sual: Yeni Rehber Ansiklopedisi’nin c.10, s. 130‘da, (Benimle

İsa arasında başka bir Peygamber yoktur) hadis-i şerifi yer alıyor.

Yine c.8, s. 250’de, Halid bin Sinan’ın Peygamber olduğu, Hazret-i

İsa ile Muhammed aleyhisselam arasında geldiği ifade ediliyor. Bu

ifadelerde bir tenakuz yok mu?

CEVAP

Tenakuz yoktur. Çünkü hadis-i şerifte, Hazret-i İsa'dan sonra

kitap getiren resul yoktur buyuruluyor. Yoksa son resul ve son nebi

olan Muhammed aleyhisselama kadar çok nebi gelmiştir. Hazret-i

Âdem'den beri 124 bin kadar nebi geldiği bildirilmiştir. Yahya

aleyhisselam da, her ne kadar Hazret-i İsa ile aynı devirde

Peygamberlik yapmış ise de, Hazret-i İsa ile Muhammed

aleyhisselam arasında yaşamış bir nebidir. Çünkü İsa aleyhisselam

göğe kaldırıldıktan sonra da Peygamberlik yaptı. Hazret-i İsa'nın

göğe kaldırıldığından bir buçuk sene sonra şehid edildi. Demek ki

Halid bin Sinan bir nebidir.

Mürsel Peygamberler

Sual: Hazret-i İsa resul olarak gelince, Hazret-i Musa’nın dini ile

amel etmek caiz mi idi?

CEVAP

Hazret-i Âdem’den beri, her bin senede bir Resul gelirdi. Her

yüz senede bir veya birkaç Nebi denilen Peygamber gelirdi. Resul

ve Nebi olan bütün Peygamberler, hep aynı esaslara iman

edilmesini istemişlerdir. Yani Hazret-i Âdemin bildirdiği iman ile,

Peygamber efendimizin bildirdiği iman aynı idi. İmanda değişiklik

olmaz. Amele ait hükümlerde zamanla değişiklikler oldu. Önceleri

haram olan bir şey, sonra helal, önce helal olan bir şey sonra haram

olmuştur.

Bir Resul gelince, bunun geldiğini duyanların, artık önceki

Resulün bildirdikleri ile amel etmeleri caiz olmaz. Mesela Hazret-i

İsa gelince, bunu işitenlerin artık Hazret-i Musa’nın getirdiği

hükümlerle amel etmeleri caiz değildi. Ancak başka bir beldede

bulunup da Hazret-i İsa’nın geldiğini işitmemiş olanlar, bundan

müstesnadır. Onların yine Hazret-i Musa’nın dini ile amel etmeleri

gerekirdi.

Eğer bir mürsel Peygamberin getirdiği din zamanla tahrif olmuş,

değişmişse, ona da uyulmaz. Ondan önce gelmiş, tahrif olmamış din

ile amel edilir.

Hazret-i İsa gelmeden önce, Hazret-i Musa’nın dini tahrif

olmuştu. Hazret-i Üzeyre Allah’ın oğlu deniyordu. Hazret-i İsa’nın

gelişinden kısa bir müddet sonra da, Isevilik tahrif olmuş, hak olarak

hiçbir yerde kalmamıştı. Hazret-i İsa’ya "tanrı" veya "tanrının

oğlu" deniyordu.

Akl-ı selim sahipleri, tahrif olmuş bu dinlere uymadılar. Daha

önce gelen ve bozulmamış olan Hazret-i İbrahim’in dinine tâbi

oldular. Peygamber efendimizin mübarek ana babası ve Mekke’deki

birçok kimse, bu sebeple Hazret-i İbrahim’in dini ile amel etmişlerdir.

Hazret-i Davud resul ve nebi idi

Sual: Yeni bir resul gelince, önceki resulün dinini nesh ediyor.

Hazret-i Davud, gelince, önceki din olan Hazret-i Musa’nın dinini

niye nesh etmedi? Yoksa Hazret-i Davud resul değil miydi?

CEVAP

Bütün mucizeler mahlûktur ama, istisna olarak Kur'an-ı kerim,

mahlûk olmayan mucizedir. Herkes bir ana babadan dünyaya gelir,

ama Hazret-i Âdem babamız ile Hazret-i Havva validemiz ana

babasız dünya gelmiştir. Hazret-i İsa da babasız yaratılmıştır.

Bunlar istisna oluyor. Davud aleyhisselamda da bir istisna olduğu

görülüyor.

Hazret-i Davud, kendisine kitap verilen bir resul olmasına

rağmen, kendinden önce gelen dini nesh etmedi. Ama Davud

aleyhisselam, 40 yıl hükümdarlık etti. Allahü teâlâ, ona büyük

ihsanlarda bulundu. Üç âyet meali şöyledir:

(Davud’a da Zebur’u verdik.) [Nisa 163, İsra 55]

(Ey Davud, biz seni yeryüzünde halife yaptık.) [Sad 26]

(Biz Davud’a tarafımızdan [diğer insanlar ve nebiler üzerine]

fazilet, [Peygamberlik, kitap, saltanat, güzel ses ve demire elinde

şekil verme gibi] üstünlük verdik. Ey dağlar ve kuşlar, siz de

Onunla beraber tesbih edin dedik. Ona demiri [mum gibi]

yumuşak kıldık.) [Sebe 10]

Hazret-i Davud, aynı zamanda nebi idi. Bir hadis-i şerif meali

şöyledir:

(Hiç kimse, eli ile [alnının teri ile] kazandığından daha hayırlı

bir şey yemez. Allah’ın nebisi Davud da eli ile [alnının teri ile]

kazandığını yerdi.) [Buhari] {Demirden güzel zırhlar yapıp satardı.}

Peygamberlerin, birbirleri üzerinde, şerefleri, üstünlükleri vardır.

Ülülazm olan resuller, diğerlerinden, Resuller ise, resul olmayan

nebilerden daha üstündür. Yukarıdaki âyetler, hem resul hem nebi,

hem de sultan olan Davud aleyhisselamın üstünlüğünü

göstermektedir.

Musa aleyhisselam, Beni İsrail’e gönderilmiştir. Yuşa, Harun,

Davud, Süleyman, Zekeriya ve Yahya [aleyhimüsselam] da, Beni

İsrail’e gönderildi. Ama, bunların ayrı dinleri olmayıp, Beni İsrail’i,

Hazret-i Musa’nın dinine davet ettiler. Davud aleyhisselama Zebur

kitabı indi. Zebur’da şeriat [yani ahkam, emir, ibadet] yoktu. Vaaz ve

nasihatlerle dolu idi. Bunun için, Tevrat’ı nesh etmedi, yani,

yürürlükten kaldırmadı, onu kuvvetlendirdi. Bunun için, Hazret-i

Musa’nın dini, İsa aleyhisselam zamanına kadar devam etti. Hazret-i

İsa gelince, bunun dini, Hazret-i Musa’nın dinini nesh etti. Yani

Tevrat’ın hükmü kalmadı ve bundan sonra, Hazret-i Musa’nın dinine

uymak caiz olmayıp, Muhammed aleyhisselamın dini gelinceye

kadar, Hazret-i İsa’nın dinine uymak lazım oldu.

İsevilik ve Musevilik

Sual: Âl-i İmran suresinin 67. âyetinde, (İbrahim, ne Yahudi,

ne de Hıristiyan idi; o, Allah’ı bir tanıyan doğru bir Müslüman

idi; müşriklerden de değildi) deniyor. Bütün peygamberler

Müslüman olduğuna göre, Hazret-i Musa ve Hazret-i İsa’nın dini de,

İslam mıydı?

CEVAP

Bütün Peygamberler, hep aynı imanı söylemiş, hepsi

ümmetlerinden aynı şeylere iman etmelerini istemişlerdir. Fakat

dinleri, yani kalb ile, beden ile yapılması ve sakınılması lazım olan

şeyleri başka başka olduğundan, İslamlıkları, Müslümanlıkları da

ayrıdır. (S. Ebediyye)

Hazret-i Adem’den beri gelen dinlerde, dinin adı, gönderilen

peygamberin adı ile söylenirdi. Mesela, Hazret-i Musa’nın dinine

Musevilik, Hazret-i İsa’nın dini İsevilik denirdi. Her peygamber, bir

bölgeye, bir kavme gelirdi. O bölgenin, o kavmin peygamberi olurdu.

İslamiyet ise, cihanşümul [evrensel, üniversal] olarak geldi. Bir

bölgeye, bir ırka değil, bütün insanlığa, bütün dünyaya geldi.

İslam kelimesinin anlamı Allah’a teslim olmak, boyun eğmek

demektir. Müslüman da, kelime anlamı itibariyle, Allahü teâlâya

kayıtsız şartsız teslim olan kimse demektir. Bundan dolayı bütün

hak dinler, asılları itibarıyla İslam’dır ve Hazret-i Âdem’den kıyamete

kadar gelip geçmiş bütün müminler de Müslüman’dır.

Kul hakkı

Sual: Kul hakkının hesabından Peygamberler bile korkmuştur

deniyor. Peygamberler masum, günahsız değil mi, niye korkuyorlar

ki?

CEVAP

Evet, onlar kul hakkı dâhil, hiç günah işlemezler; fakat bu,

korkmalarına mani değildir. Kul hakkının hesabı çok çetin olacaktır.

Bunu da en iyi bilen peygamberlerdir. Kişinin, bilmediği şeyden

korkması zaten mümkün olmaz. Nitekim Allah’ı çok seven ve Onu iyi

tanıyan da, Allah’tan çok korkar ve çok ibadet eder. Allahü teâlâyı

en iyi tanıyan da Peygamber efendimiz olduğuna göre, en çok

korkan ve en çok ibadet eden de elbette Odur. Bir hadis-i şerif

meali:

(İçinizde, Allah’tan en çok korkan benim.) [Buhari]

Âişe validemiz, Resulullahın günahtan masum olduğunu bildiği

için, Berat gecesinde çok ibadet etmesinin sebebini sormuş,

(Şükredici kul olmak için) cevabını almıştı. (Gunye)

Hazret-i Yakub’un oğulları

Sual: Hazret-i Yakub’un 12 oğlunun hepsi de mi peygamberdi?

CEVAP

Hayır, kitaplarda sadece Yusuf aleyhisselamın peygamber

olduğu bildiriliyor.

Beşikte konuşanlar

Sual: Beşikte iken konuşan insanların sayısı belli midir?

CEVAP

Kesin belli değildir. Beşikte iken konuşanlardan bazıları

şunlardır:

1- Muhammed aleyhisselam doğunca, secdeye kapanıp, (La

ilahe illallah, inni resulullah) = (Allah’tan başka İlah yoktur, elbette

ben Allah’ın Resulüyüm) demiştir. (Şevahid-ün-nübüvve)

2- Yahya aleyhisselam, beşikte iken, yeni doğan Hazret-i İsa’ya,

(Sen, Allah’ın kulu ve Resulüsün) diyerek onun Peygamberliğini

tasdik etmiştir. (İ. Süyuti)

3- İsa aleyhisselamın konuştuğu Kur'an-ı kerimde mealen şöyle

bildiriliyor:

(Meryem, İsa’yı doğurup kucağında getirince, ona, “Çok

garip bir iş yapmışsın, baban kötü, annen iffetsiz değildi” dediler.

Meryem, [sormaları için] çocuğu gösterince, ona, “Biz çocukla

nasıl konuşuruz” dediler. Çocuk dedi ki, “Ben Allah’ın kuluyum, O

bana kitap verdi ve beni Peygamber yaptı. Bana namazı ve zekâtı

emretti.”) [Meryem 27-31]

4- Hazret-i İbrahim, doğunca, (La ilahe illallah...) dedi. (Ruhül-

beyan)

5- Hazret-i Meryem de, beşikte iken konuştu. Hiçbir kadından

süt emmedi. Allahü teâlânın gönderdiği rızıklarla beslendi.

(Beydavi)

6- Kötü bir kadın, doğurduğu çocuğun babasının, Cüreyc

olduğunu söyler. Halk ayaklanır ve Cüreycin ibadetgahını yıkarlar.

Kendisini ararken, Cüreyc namaz kılıp Allah’tan kurtulması için dua

eder. Sonra çocuğun yanına gelir. Çocuk, babasının bir çoban

olduğunu söyleyince, oradakiler, yaptıkları zulümden dolayı

Cüreycden özür dilediler. (Buhari)

7- Yusuf aleyhisselama iftira edilince, Zeliha’nın akrabasından

bir bebek, (Yusuf’un gömleği önünden yırtılmışsa kadın doğru

söylüyor, Yusuf yalancıdır. Gömleği arkadan yırtılmışsa, Yusuf

doğru söylüyor, kadın yalancıdır) dedi. [Bu hususta Yusuf suresinin

26 ve 27. âyet-i kerimelerinde bilgi vardır. Hazret-i Yusuf’un

mucizesi ile bebek konuşunca, kadının yalanı meydana çıktı.]

8- Zalim ve kâfir bir hükümdar, ilahlık davası güdüyordu.

Kendini ilah kabul etmeyenleri ve Allah’a iman edenleri ateşe

atıyordu. Ateşe atma sırası, kucağında çocuğu bulunan bir kadına

geldi. Kadın, ateşe girmek istemeyince, bebeği, (Anne sabret, sen

hak din üzeresin) dedi. (Müslim)

9- İsrail oğullarından bir kadın, oğlunu emzirirken, yakışıklı ve

heybetli bir genç adam, atı ile oradan geçiyordu. Kadın, (Ya Rabbi,

şu bebeğimi de, böyle yakışıklı ve heybetli kıl) diye dua ederken,

bebek, emmeyi bırakıp, Ya Rabbi, beni onun gibi yapma dedi.

Daha sonra oradan zavallı bir cariye geçiyordu. İnsanlar, ona kötü

laf söyleyerek hakaret ediyorlardı. Kadın, (Ya Rabbi, şu bebeğimi,

bu cariye gibi yapma) diye dua etti. Bebek, yine emmeyi bırakıp, Ya

Rabbi, beni onun gibi yap dedi. Bebeğin bu konuşmalarına

şaşıran anne, bebeğine, niye böyle söylediğini sordu. Bebek, O atlı,

zalim biridir. Bu cariye ise, iftiraya uğrayan suçsuz bir

mazlumdur dedi. (Buhari)

10- Allah’a iman etmiş bir kadın, Firavun’un kızının başını

tararken, tarak yere düştü. Alırken, Bismillahi dedi. Firavun’un kızı,

(Yoksa senin, babamdan başka Rabbin mi var) dedi. Kadın,

(Herkesin Rabbi Allah’tır) dedi. Firavunun kızı, durumu babasına

haber verdi. Firavun, kadının inancından dönmesini istedi. Kadın,

kabul etmedi. Kadını ateşte kızdırılmış bir heykelin içine koyarak

öldürecekleri zaman, kadın, girmemek için diretti. Kucağındaki

bebeği, (Anne, korkma, sen hak din üzeresin) dedi. (Hakim)

11- Yemameli bir zat, çocuğu ile birlikte Resul-i ekremin

huzuruna gelmişti. Peygamber efendimiz, çocuğa, (Ben kimim)

dedi. Çocuk da, (Sen Resulullahsın) dedi. Peygamber efendimiz

çocuğu severek ona, Mübarekül-Yemame adını verdi. (Mevahib-i

Ledünniyye)

12- Nuh aleyhisselam, mağarada doğmuştur. Annesi

mağaradan onu çıkarırken, (Yavrumun hali ne olacak) diye söylendi.

Hazret-i Nuh, (Anne korkma, hiçbir kimse bana zarar veremez. Allah

beni yarattığı gibi korur) dedi. (Ruh-ül-beyan)

13- Bir kahin, Firavun’a, (İsrail oğullarından bir çocuk doğacak

ve senin devletin yok olacak) dedi. Firavun, bunun üzerine, Beni

İsrail’den doğan erkek çocukları öldürtmeye başlamıştı. Cellatlar her

evi basıyor, yeni doğmuş çocuk görünce, hemen öldürüyorlardı. Bu

sırada Hazret-i Musa doğdu. Çok geçmeden Firavun’un cellatları evi

bastılar. Hazret-i Musa’nın annesi, çocuğu fırının içine sakladı.

Hazret-i Musa’nın ablası, durumu bilmediği için fırını yakmıştı.

Annesi, cellatlar gidince, çocuğu almak için geldiğinde, fırın

yanmakta idi. (Eyvah, evladım yandı) diye feryat ederken, fırın

içinden Hazret-i Musa, (Anne üzülme, Allah beni korudu) dedi.

Annesi elini fırına sokup oğlunu çıkardı. (Ruh-ül beyan) Allahü teâlâ

her şeye kadirdir. (Şura 9)

14- Hazret-i Yusuf da, annesinin karnında iken, (Uzun bir

müddet, babamdan ayrı kalacağım) dedi. (Ruh-ül-beyan c.4,

s.241)

“Ardına bakmasın”

Sual: Melekler Lut aleyhisselamın kavmini yere batırmak için

gelince, Lut aleyhisselama, Kur’an-ı kerimde, (Hiç biriniz dönüp

ardına bakmasın) dendiği bildiriliyor. (Hicr 65) Arkaya

bakılmamasının sebebi ne idi?

CEVAP

Tefsirlerde yazıyor ki:

Meydana gelecek korkunç felaketi görmemeleri için.

Veya kendilerine de o felaketin isabet etmemesi için.

Yahut hiç biri yolundan geri dönmemek için.

Hicrete kendilerini alıştırmak için diye de tefsir edenler olmuştur.

(Beydavi)

İrhas nedir?

Sual: Peygamberlerin, peygamberlikleri bildirilmeden önce

gösterdiği harikalara ne denir?

CEVAP

İmam-ı Rabbani hazretleri buyuruyor ki: İsa aleyhisselamın

beşikte konuşması, kuru ağaçtan taze hurma isteyince eline hurma

gelmesi, Muhammed aleyhisselam çocukken göğsünün yarılıp,

kalbinin yıkanıp temizlenmesi, başının üstünde bulut bulunması,

ağaçların, taşların kendisine selam vermeleri gibi, peygamberliği

bildirilmeden önce hâsıl olan harikalara, mucize denmez. Bu

harikalara, bu kerametlere, (İrhas) yani başlangıçlar denir.

Peygamberliği kuvvetlendirmek içindir. (İsbat-ün-nübüvve)

Babası yaratılmak

Sual: Babasız yaratıldığı için, İsa diğer peygamberlerden daha

üstün değil mi?

CEVAP

Babasız yaratılmak, en üstün olmayı göstermez. Yaratanın her

şeye kadir olduğunu gösterir. İblis’i de anasız babasız yarattı, ama

şeytan oldu. Babasız yaratılmak üstünlüğe sebep olsaydı, Âdem

aleyhisselamın ve Hazret-i Havva validemizin de, hepsinden daha

üstün olması gerekirdi, çünkü her ikisi de, hem anasız, hem de

babasız yaratılmıştır. Sırf bu yaratılıştan dolayı Hazret-i Âdem’in,

Hazret-i İsa’dan veya Hazret-i İsa’nın Hazret-i Âdem’den üstün

olduğunu söylemek yanlış olur. Bir âyet-i kerime meali şöyledir:

(Allah indinde İsa’nın [babasız yaratılış] durumu, Âdem’in

durumu gibidir. Allah onu [Âdem’i] topraktan yarattı. Sonra ona

ol dedi ve oluverdi.) [Âl-i İmran 59]

Şit aleyhisselam

Sual: İslam Ahlakı kitabında şöyle yazıyor: (Kuran-ı azim-üşşanda,

ism-i şerifleri bildirilen, yirmi sekiz Peygamberdir. Bunları

bilmek, herkese vacibdir dediler. Peygamberlerin isimleri: Âdem,

İdris, Nuh, Şis [Şit], Hud, Salih, Lut, İbrahim, İsmail, İshak, Yakub,

Yusuf, Şuayb, Musa, Harun, Davud, Süleyman, Yunus, İlyas,

Elyesa, Zülkifl, Eyyüb, Zekeriyya, Yahya, İsa ve Muhammed

aleyhimüsselamdır. Üzeyr, Lokman ve Zülkarneyn için, ihtilaf

olundu. Bunlara ve Hızır aleyhisselama, âlimlerden kimisi nebidir,

kimisi velidir dediler.)

Şit aleyhisselam Kur’an-ı kerimde bildirildi mi?

CEVAP

Hayır, Şit aleyhisselam, Kur’an-ı kerimde bildirilen 28

peygamberden biri değildir. Peygamberlerin isimleri denilen yerde,

meşhur, bilinen 26 peygamberin ismiyle, peygamber olup olmadığı

kesin bilinmeyen 4 isim yazılıdır. Bu 30 zattan, Şit ve Hızır

aleyhisselam, Kur’an-ı kerimde bildirilmemiştir. Bu ikisini çıkarınca

geriye kalan 28’i ise Kur’an-ı kerimde bildirilmiştir.

Bugün 172350 ziyaretçi (516377 klik) kişi burdaydı!

İSLAMİ BİLGİLER

İSLAMA DAİR HERŞEY

Menü

BAŞLIK

Resimler

Dost Siteler

Başlık

İSLAMİ BİLGİLER NAMAZ İLMİHAL BİLGİLERİ MEZHEP CANLI TV MÜBAREK GÜN VE GECELER HADİS NAMAZ KURAN-I KERİM DİNLEPEYGAMBERLER HAYATI NAZAR BESMELENİN FAZİLETİ CİNLER NASİH

Peygamberlere iman

DUYURU PANOSU

Video

TR.GG REKLAM